Γεννήθηκε σε “τρώγλη”
Το δράμα αποκάλυψε ο ίδιος ο Διοικητής του Νοσοκομείου κ. Δημήτρης Μιχάλης, ο οποίος αντιμετωπίζει με πολύ ευαισθησία και ανθρωπιά τέτοιου είδους ζητήματα
Στην “ζεστή” αγκαλιά της “Κιβωτού του Κόσμου, με την συμβολή και το συντονισμό υπαλλήλων και διοίκησης του Νοσοκομείου Αγρινίου, του Εισαγγελέα και Κοινωνικού λειτουργού θα βρίσκεται σε λίγες ημέρες μια οικογένεια από το Αγρίνιο. Το δράμα που αντιμετωπίζει η οικογένεια ήρθε στο φως, τούτες της γιορτινές ημέρες, λίγες ώρες πριν την έλευση του νέου χρόνου, με τον ερχομό του δεύτερου παιδιού τους. Ένα δράμα που παίζονταν στην τοπική μας κοινωνία, χωρίς όμως να το αντιληφθεί κανείς!
Γονείς “νοητικά υπολειπόμενοι και κοινωνικά απόκληροι” και οι δύο, έφεραν στο κόσμο το δεύτερό τους παιδί μέσα σε μια τρώγλη. Με τον ομφάλιο λώρο και τον πλακούντα ακόμη ενωμένα μαζί του, πήγαν στο Νοσοκομείο του Αγρινίου.Το προσωπικό παρείχε την απαραίτητη βοήθεια και πλέον η οικογένεια είναι “φιλοξενούμενη” στο Νοσοκομείο, έως ότου μεταφερθεί στην “Κιβωτό του Κόσμου”.Το δράμα αποκάλυψε ο ίδιος ο Διοικητής του Νοσοκομείου κ. Δημήτρης Μιχάλης, ο οποίος αντιμετωπίζει με πολύ ευαισθησία και ανθρωπιά τέτοιου είδους ζητήματα.Μάλιστα στο προσωπικό του λογαριασμό μεταξύ άλλων ανέφερε,
«Αλήθεια πόσες φορές σκεφτόμαστε αυτά τα δράματα τέτοιες μέρες? Πόσες φορές κάνουμε κ 
άτι τις, έστω και μικρό, για να συμβάλουμε στην απάλειψη τέτοιων δραμάτων? Είπα και εγώ να αιθεροβατήσω τούτες τις μέρες μέσα στην γκαμουριά της ξενόφερτης ψυχαγωγίας. Αλλά με προσγείωσε η πραγματικότητα που βίωσα τούτες τις ώρες και αισθάνθηκα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου και μία κοινωνική αυτοκριτική.Αν σε κάποιους χάλασα την γιορτινή διάθεση, ξεχάστε το μονόλογό μου και γυρίστε στη γιορτή.Αν σας έβαλε έστω ένα μικρό προβληματισμό, σκεφτείτε πόσο ποιο όμορφος θα ήταν ο κόσμος μας αν είχαμε ένα πραγματικό κοινωνικό σύστημα για τέτοιες περιπτώσεις. Και αφού –δυστυχώς- δεν το έχουμε, σκεφτείτε πόσο θα ανακουφίζονταν ο ανθρώπινος πόνος και θα ομόρφυναν όλα γύρω μας, από την μικρή έστω συμβολή μας στο να μετατραπεί ένα κλάμα και μία θλίψη ενός μωρού σε μία κραυγή χαράς και αγαλλίασης. Σ’ ένα γλυκό αποκοίμισμα στην θαλπωρή έστω της νοσηλευτικής κλίνης / κούνιας.Ίσως έτσι να ανατείλει μία πιο όμορη χρονιά. Το θείο βρέφος όμως το προσκυνήσαμε και το τιμήσαμε και το ζεστάναμε με τα εκατομμύρια λαμπιόνια. Εκτελέσαμε το χρέος μας σαν καλοί χριστιανοί !!»
Νανά Θεοδωροπούλου
