Το τρομοκρατικό φαινόμενο δεν συναντάται αυτόνομο στον χωροχρόνο, αλλά συναρτάται με την πολιτική, κοινωνική και οικονομική συγκυρία. Αυτό επιβεβαιώνεται με τα όσα διαδραματίζονται στη χώρα μας, που καίτοι έχουν περάσει 15 χρόνια από τότε που εξαρθρώθηκε η κυριότερη εγχώρια τρομοκρατική οργάνωση (17Ν), η βία, δυστυχώς, είναι διαρκώς παρούσα ως μη συμβατική πολιτική συμμετοχή. Η χθεσινή απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά του πρώην Πρωθυπουργού της χώρας με τη χρήση παγιδευμένου φακέλου έρχεται να προστεθεί σε μια αντίστοιχη εγκληματική ενέργεια εν έτει 2010 ενάντια στον τότε Υπουργό Δημοσίας Τάξης κατά την οποία έμελλε να χάσει τη ζωή του ο Αστυνομικός Διευθυντής και υπασπιστής του. Την ίδια χρονιά επίσης θρηνήσαμε τους νεκρούς της Marfin που έγιναν τα θύματα άλλης μιας ανάλογης ενέργειας. Η βία έχει το ίδιο πρόσωπο και προκαλεί την ίδια απέχθεια σε όλες της τις εκφάνσεις.
Στην πρόσφατη ιστορία της χώρας μας, την βιώσαμε ως κοινωνία στη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, του Παύλου Φύσσα, στις επιθέσεις των νεοναζί σε βάρος των μεταναστών, στις επιθέσεις των αγανακτισμένων σε βάρος βουλευτών και υπουργών έξω από τη βουλή και άλλες στιγμές που συγκλόνισαν την κοινωνία από την ωμότητά τους. Είναι περιττό να αναφερόμαστε συνέχεια στο προφανές ότι η βία δηλητηριάζει την δημοκρατία μας δημιουργώντας θύματα και αδιέξοδα. Σ’ αυτό που χρειάζεται να εστιάσουμε είναι οι λόγοι που υποκινούν τη βία.
Στην παρούσα συγκυρία μιας παρατεταμένης κρίσης, η οποία, πέρα από τις δημοσιονομικές της επιπτώσεις και τις δραματικές αλλαγές που έχει επιφέρει στο βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων πολιτών, έχει διαπεράσει οριζόντια και κάθετα δομές και θεσμούς του κράτους, έχει αλλοιώσει τον κώδικα αρχών και αξιών μας κι έχει μετασχηματίσει τη δομή της κοινωνίας, είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ, κυρίως, σε επίπεδο πολιτικής αντιπαράθεσης να χαμηλώσουν οι τόνοι. Η χώρα είναι αντιμέτωπη με την κρίση αυτή ήδη από τα τελευταία χρόνια της διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Έχουν πολλές φορές αναλυθεί στον δημόσιο διάλογο τα αίτια και οι αφορμές που οδήγησαν στον εκτροχιασμό της οικονομίας και την υποβολή της χώρας σε δημοσιονομική εποπτεία. Εδώ και χρόνια τώρα με το ΠΑΣΟΚ και τη Δημοκρατική Συμπαράταξη ψάχνουμε να βρούμε τρόπους διακομματικής συνεννόησης, διαύλους πολιτικής επικοινωνίας για να δρομολογήσουμε μια κοινά αποδεκτή πορεία εξόδου από την κρίση που θα φέρει το εθνικό πρόσημο. Για πάρα πολλούς διαφορετικούς λόγους που έχουν να κάνουν με διαφορετικές αφετηρίες, διαφορετικά προτάγματα, πολιτικές, πολιτισμικές και ιστορικές διαφορές, αυτή δεν έχει επιτευχθεί. Ούτε έχει γίνει κατανοητή η βαρύνουσα σημασία που θα είχε σε τούτο τον δύσκολο καιρό για την πατρίδα μας η εθνική συμπόρευση και σύμπνοια.
Αντιθέτως, έως τώρα έχει κυριαρχήσει ένας λόγος που περιέχει τη βία και δημιουργεί διαιρέσεις. Όσο λοιπόν κάποιοι επιμένουν να υφαίνουν τον ιστό της βίας, μέσω του μηδενισμού ή της απαξιωτικής στοχοποίησης του ιδεολογικού αντιπάλου, τόσο η κοινωνία μας θα τίθεται ενώπιον άνισων και άδικων αναμετρήσεων. Κι όσο επιτρέπουν κάποιοι με τη στάση τους σε φαινόμενα βίας να αναπαράγονται και να διαπερνούν τα κοινωνικά πρότυπα, τόσο η κοινωνία μας θα υπνωτίζεται και θα εθίζεται σε μη συμβατούς τρόπους πολιτικής συμμετοχής.
Με δυο λόγια, ας προφυλάξουμε τη δημοκρατία μας, την κοινωνία μας και την πατρίδα μας από τα όσα δεινά γεννά η βία. Χρειάζεται αγώνας. Κυρίως για να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη του λαού στο κράτος και τους θεσμούς του και να αποκατασταθεί η εθνική ενότητα που υπέστη σοβαρή βλάβη τα τελευταία χρόνια με τα διλήμματα που κατασκευάστηκαν και τα μέτωπα που συγκροτήθηκαν. Είναι εθνικό μας χρέος. Η κοινωνία των πολιτών απαντά και αντιστέκεται. Μπορεί η τρομοκρατία να απειλεί, η δημοκρατία όμως θα νικήσει.
