- Άρθρο κ. Δημήτρη Κωνσταντόπουλου, Βουλευτή Αιτωλοακαρνανίας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ΠΑ.ΣΟ.Κ. – ΔΗΜ.ΑΡ. Στην ιστοσελίδα newpost.gr
“Τα Μεγάλα Έργα : Η σκηνοθεσία του success story της κυβέρνησης”
Ταξιδεύοντας από Αθήνα προς την Αιτωλοακαρνανία, μετά την παράδοση του αυτοκινητοδρόμου Κορίνθου-Πατρών και της σήραγγας της Κλόκοβας, αναλογιζόμουν τα όσα ειπώθηκαν στην τελετή των εγκαινίων τους. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι η τοποθέτηση του πρωθυπουργού ως προς την πατρότητα των έργων “που ολοκληρώνονται, εκείνων που βαλτώνουν και εκείνων που δεσμεύονται και δεσμεύουν χειροπόδαρα το ελληνικό Δημόσιο“, όπως ανέφερε. Είπε πως τα πρώτα έχουν πολλούς πατεράδες, ενώ τα υπόλοιπα δεν έχουν κανένα.
Σκέφτηκα πως δεν έχει περάσει πολύς καιρός για να ξεχαστεί η καταγγελτική στάση του ΣΥΡΙΖΑ από τη θέση της αντιπολίτευσης, όταν ήρθαν οι συμβάσεις για αυτά τα έργα στη Βουλή. Σκέφτηκα πως δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την υπογραφή του τρίτου μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που δέσμευσε χειροπόδαρα τις μελλοντικές γενιές της χώρας. Όπως επίσης, ότι αυτή τη στιγμή βιώνουμε μια επανάληψη του 2015 για να κλείσει η αξιολόγηση με τη διαπραγμάτευση να σέρνεται ώστε νομιμοποιηθεί το τέταρτο μνημόνιο, το μνημόνιο μετά το μνημόνιο, μετά τον Ιούλιο του 2018. Ξέχασε, άραγε, ο κ. Τσίπρας ότι του ανήκει η πατρότητα των capital controls, ότι του ανήκει η πατρότητα του αμιγώς εθνικολαϊκιστικού δημοψηφίσματος που εξέθεσε τη χώρα διεθνώς, η πατρότητα του ξεπουλήματος των συστημικών τραπεζών σε ξένα funds, όπως και μιας σειράς κρίσιμων οργανισμών δημοσίου συμφέροντος; Διότι, αυτά δεσμεύουν τη χώρα και τον Ελληνικό λαό χειροπόδαρα.
Η κυβερνητική σκηνοθεσία του έργου της επανεκκίνησης της οικονομικής δραστηριότητας είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Με 24% ανεργία, με το brain drain να εξελίσσεται και να επιτείνει την εικόνα της γερασμένης Ελλάδας, με τις τράπεζες να αδυνατούν να χρηματοδοτήσουν επιχειρηματική δραστηριότητα, με τη μεταρρυθμιστική άπνοια στη Δημόσια Διοίκηση και στο Σύστημα Απονομής Δικαιοσύνης και με την αποδιάρθρωση του συστήματος παιδείας και υγείας, το success story που πάει να στήσει ο κ. Τσίπρας είναι κωμικοτραγικό. Δεν τίθεται προς συζήτηση ότι τα μεγάλα έργα της χώρας ανήκουν στον Ελληνικό λαό. Αυτό που μπαίνει στο τραπέζι των συζητήσεων είναι ο τρόπος που επιτυγχάνεται η μεγιστοποίηση του κοινωνικού οφέλους, της ανταποδοτικότητάς τους. Διότι όφειλε η κυβέρνηση να έχει διαπραγματευθεί σοβαρά τη μείωση των υψηλότατων διοδίων. Αυτό συνιστά μεγιστοποίηση του κοινωνικού οφέλους και ανταποδοτικότητα, να μπορεί, δηλαδή το σύνολο των πολιτών να επωφεληθεί από τα έργα. Ιδιαίτερα, όταν έχει μειωθεί το μέσο εισόδημα κατά 40% και η ανεργία καλπάζει. Η κυβέρνηση, ωστόσο, κωφεύει.
Τρανταχτό παράδειγμα η Γέφυρα “Χαρίλαος Τρικούπης” (Ρίου-Αντιρρίου). Τώρα που πέρασε η δεκαετής λειτουργία της γέφυρας και μπορούν πλέον- σύμφωνα με τη σύμβαση- το Ελληνικό Δημόσιο και η κοινοπραξία Γέφυρα Α.Ε. να επαναδιαπραγματευθούν τους όρους της, ώστε αν υφίσταται ανάπτυξη να αυξάνεται η τιμή του κόστους διέλευσης και αν υπάρχει ύφεση να μειώνεται, θα έπρεπε να είχαν μειωθεί τα διόδια. Ιδίως σήμερα εν μέσω της κρίσης η τιμή κόστους διέλευσης ύψους 13.30 ευρώ (η απλή διαδρομή) αποτελεί φράγμα για τη χρήση της γέφυρας, καθώς τα 26.60 ευρώ στη μετ’ επιστροφής διαδρομή ξεπερνούν ένα ημερομίσθιο. Η μείωση του κόστους είναι απαίτηση των φορέων, των πολιτών της κοινωνίας της Δυτικής Ελλάδας. Συζητήθηκε δυο φορές στη Βουλή, ύστερα από επίκαιρη ερώτησή μου. Αναμένουμε τώρα όλοι από τον υπουργό να αναλάβει την υλοποίηση των δεσμεύσεών του. Όπως αναμένουμε επίσης να διορθωθεί η προχειρότητα με την οποία προβλέφθηκαν οι συνδέσεις της Ιονίας Οδού. Διότι, σε έναν δρόμο που σχεδιάστηκε για να αλλάξει τον ρου της ιστορίας της Δυτικής Ελλάδος, δεν υπάρχει σύνδεση με το Αγρίνιο, τη μεγαλύτερη πόλη της Αιτωλοακαρνανίας με 100.000 κατοίκους. Η σύνδεση του Αγρινίου με την Ιόνια Οδό θα σημάνει και τη σύνδεσή του με το λιμάνι του Πλατυγιαλίου αποτελώντας τμήμα της σύνδεσης του Δυτικού με τον Ανατολικό Άξονα και τον Ε65 (Πλατυγιάλι – Ιόνιος – Αγρίνιο – Καρπενήσι – Λαμία).
Μέσα σε αυτές τις σκέψεις διέσχισα τα μεγάλα έργα που αλλάζουν την εικόνα του τόπου μας και αναβαθμίζουν την ποιότητα της ζωής μας. Δεν χρειάζεται μεγαλοψυχία για να παραδεχθεί κανείς ότι αυτή η στροφή της χώρας στα μεγάλα έργα με την Αττική και την Εγνατία Οδό, το Αεροδρόμιο “Ελευθέριος Βενιζέλος”, το Αττικό Μετρό έγινε επί των ημερών του Κώστα Σημίτη. Όπως και το γεγονός, ότι η μετακίνηση από την Πελοπόννησο προς την Αιτωλοακαρνανία και την Ήπειρο έπαψε να εξαρτάται από τον καιρό, γιατί πλέον υπάρχει η Γέφυρα «Χαρίλαος Τρικούπης», η σύμβαση για τη δημιουργία της οποίας φέρει την υπογραφή του Κώστα Λαλιώτη. Είναι μια πραγματικότητα, ότι τα έργα άλλοι μπορεί να τα οραματίζονται, άλλοι να κοπιάζουν να σχεδιάσουν την υλοποίησή τους και άλλοι να κόβουν τις κορδέλες της παράδοσής τους. Κοινός παρονομαστής η επιθυμία όλων των κυβερνήσεων να τα παραδώσουν. Το μείζον είναι να υπάρχει συνέχεια στους μεγάλους στόχους της χώρας. Με αυτή τη λογική έπρεπε να αντιμετωπιζόταν και ο στόχος της εξόδου της χώρας από την κρίση. Ως ένα, δηλαδή, μεγάλο έργο που έχει αρχίσει και χρειάζεται να παραδοθεί στον Ελληνικό λαό. Τότε, δεν θα είχαμε δει τη Νέα Δημοκρατία να κάνει σημαία της τα Ζάππεια και τον ΣΥΡΙΖΑ το Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης. Δεν θα είχαμε δει τον κ. Σαμαρά και τον κ. Τσίπρα να διαγκωνίζονται ποιος θα σκίσει πρώτος το μνημόνιο. Θα κυριαρχούσε η συναντίληψη και θα επικρατούσε η λογική της συνεργασίας, ώστε να σχηματιστεί εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης και εθνική γραμμή για την υπέρβαση της κρίσης.
