Μια διπλή φυσιογνωμία χαρακτήρισε την ΑΕΚ κόντρα στον Παναιτωλικό και κατ’ επέκταση το ματς συνολικά: μια του πρώτου και μία του δεύτερου ημιχρόνου. Η Ένωση αν και μπήκε δυνατά στο παιχνίδι και από τα πρώτα λεπτά έδειξε από την δική της απόδοση θα εξαρτηθεί η έκβαση του αγώνα, μετά το 15ο λεπτό και όσο περνούσε η ώρα, η δυσκολία της να αναπτυχθεί ορθολογικά και να δημιουργήσει φάσεις ήταν έκδηλη.
Ο Λιβάγια και ο Μάνταλος έμοιαζαν να βρίσκονται σε κακή μέρα, ο Αλμπάνης πάλευε μόνος του, η μεσαία γραμμή του Παναιτωλικού έκανε καλή δουλειά στο κλείσιμο χώρων και όταν οι δυο ομάδες πήγαν στα αποδυτήρια για την ανάπαυλα το 0-0 έμοιαζε να αντικατοπτρίζει πλήρως την εικόνα του αγώνα και τις λιγοστές ευκαιρίες του. Στην επανάληψη όμως τα πράγματα άλλαξαν.
Η ΑΕΚ μπήκε πιο αποφασιστικά, οι μεταβιβάσεις ήταν καλύτερες, οι Λόπες και Παουλίνιο συμμετείχαν πολύ πιο ενεργά στο χτίσιμο των επιθέσεων και η απόδοση των Μάνταλου και Λιβάγια ανέβηκε κατακόρυφα. Αυτός ήταν και ο λόγος που η ΑΕΚ πατούσε περισσότερο περιοχή, έχανε ευκαιρίες με μεγαλύτερη συχνότητα και σε μια από αυτές άνοιξε και το σκορ.
Συγκεκριμένα, το χρονόμετρο έδειχνε 69′ όταν ο Μάνταλος τροφοδότησε τον Κροάτη επιθετικό μέσα στην περιοχή, αυτός έγινε κάτοχος της μπάλας αμαρκάριστος και με ένα δυνατό και σχετικά πλάγιο σουτ πέτυχε ένα υπέροχο γκολ-δείγμα της μεγάλης κλάσης του. Ο Παναιτωλικός προσπάθησε να απαντήσει και να μεταφέρει το ματς στην εστία της ΑΕΚ, η Ένωση στους ανοικτούς χώρους είχε την ευκαιρία και για ένα δεύτερο γκολ με πιο χαρακτηριστικό το δοκάρι του Λιβάγια. Το 0-2 δεν ήρθε αλλά η ΑΕΚ δεν το πλήρωσε και έφυγε από το Αγρίνιο με ένα πολύ σημαντικό διπλό.
