Όπως πληροφορηθήκαμε εσχάτως η δωρεά των 178 στρεμμάτων προς το Πανεπιστήμιο στο παλαιό αεροδρόμιο Αγρινίου αίρεται αυτοδικαίως αφού δεν υλοποιήθηκε ο σκοπός της παραχώρησης.
Υπενθυμίζουμε ότι ο σκοπός της παραχώρησης ήταν η ανέγερση κτηριακών εγκαταστάσεων και άλλων υποδομών στέγασης των πανεπιστημιακών τμημάτων της πόλης.
Η εξέλιξη αυτή που ήταν βεβαίως αναμενόμενη, αποτυπώνει ανάγλυφα την νοοτροπία που κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα στην περιοχή μας για πολλές δεκαετίες.
Κι είναι αυτή ακριβώς η νοοτροπία που έχει κρατήσει το Αγρίνιο και την Αιτωλοακαρνανία στη θέση που βρίσκονται. Δηλαδή σταθερά στις τελευταίες θέσεις σε όλους τους οικονομικούς και αναπτυξιακούς δείκτες.
Μια νοοτροπία που συμπυκνώνεται στα εξής:
-απουσία μακροπρόθεσμου σχεδιασμού και κυριαρχία ευκαιριακών επιλογών,
-λήψη αποφάσεων στα σημαντικότερα θέματα σχεδόν πάντα μέσω παρεμβάσεων εξωθεσμικών παραγόντων και σπανίως με γνώμονα τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας,
-πολιτική πρακτική που βασίζεται στον παραγοντισμό και τις πελατειακές σχέσεις.
Πάρτε για παράδειγμα τον σχεδιασμό της ίδιας της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας.
Την απόφαση «έκτρωμα» η Αιτωλοακαρνανία να βρίσκεται στην ίδια Περιφέρεια με την Αχαΐα και την Ηλεία.
Πάρτε για παράδειγμα όσα έχουν γίνει επί περίπου 35 χρόνια με τις Πανεπιστημιακές σχολές του Αγρινίου.
Ιδρύσεις τμημάτων, καταργήσεις τμημάτων, μεταφορές τμημάτων από το ένα Πανεπιστήμιο στο άλλο, ίδρυση αυτονόμου Πανεπιστημίου, κατάργηση αυτόνομου Πανεπιστημίου και πόσα ακόμα έχουμε να δούμε.
Τελευταίο επεισόδιο, όσα αποκαλύπτονται σχετικά με την επανίδρυση του τμήματος Διαχείρισης Πολιτισμικού Περιβάλλοντος και Νέων Τεχνολογιών (ΔΠΠΝΤ) όπου για άλλη μια φορά κάποιοι εμπαίζουν και υποτιμούν τη νοημοσύνη των φοιτητών και των κατοίκων της πόλης μας.
Πιστεύω όμως ότι τα 178 στέμματα που χάθηκαν οριστικά για το Πανεπιστήμιο δεν ήταν απλά μια ακόμη χαμένη ευκαιρία αλλά κάτι πολύ περισσότερο.
Από τη εποχή της Οικονομικής Σχολής, που τελικά «πέταξε» και αυτή για την Πάτρα, δυστυχώς πέρασαν 35 ολόκληρα χρόνια χωρίς να έχει γίνει σχεδόν τίποτα στον τομέα των κτηριακών υποδομών.
Συγκεκριμένα από τα 3 δημόσια κτήρια στα οποία στεγάζεται αυτή τη στιγμή το Πανεπιστήμιο, τα 2 παραχωρήθηκαν από τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (η οποία για να καλύψει τις ανάγκες της στεγάζεται σε ενοικιαζόμενα κτήρια) και μόνο ένα κτήριο κατασκευάστηκε επί νομαρχίας Δημήτρη Σταμάτη.
Είναι φανερή η ένδεια σε κτηριακές εγκαταστάσεις και δεν νομίζω να χρειάζεται ανάλυση για το πόσο απαραίτητες είναι αυτές για την ανάπτυξη ενός Πανεπιστημίου.
Σκεφτείτε με τι επιχειρήματα θα διεκδικούσαμε ως κοινωνία την ίδρυση νέων τμημάτων ή και αυτόνομου Πανεπιστημίου αν είχαμε προχωρήσει τις δεκαετίες που πέρασαν στην κατασκευή κτηριακών εγκαταστάσεων. Σκεφτείτε την ώθηση που θα έδινε στην ανάπτυξη του Πανεπιστημίου και της πόλης να υπήρχαν σήμερα οι υποδομές αυτές που είναι το άλφα και το ωμέγα για ένα Ανώτατο Ίδρυμα.
Όταν λοιπόν δίνεται αυτή η δυνατότητα να αποκτήσει το Πανεπιστήμιο στο Αγρίνιο μια περιουσία 178 στρεμμάτων που μπορεί να γίνει ο χώρος δημιουργίας της Πανεπιστημιούπολης και αυτή την δυνατότητα η διοίκηση του Πανεπιστημίου την «πετάει στα σκουπίδια» τότε αυτό ισοδυναμεί με έγκλημα κατά της Ανώτατης Εκπαίδευσης στο Αγρίνιο αλλά και κατά της ίδιας της πόλης.
Είναι το μεγαλύτερο έγκλημα από μια ολόκληρη σειρά άλλων εγκληματικών ενεργειών ή παραλείψεων που αφορούν το Πανεπιστήμιο και κρατάνε επί 35 ολόκληρα χρόνια.
Εγκλήματα για το οποία φέρουν τεράστιες ευθύνες όλοι όσοι άσκησαν εξουσία σε κυβερνητικό, κοινοβουλευτικό και αυτοδιοικητικό επίπεδο τα προηγούμενα χρόνια.
Φυσικά ευθύνη έχουν και οι πολίτες για τις επιλογές που έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν με την ψήφο τους.
Κι όπως φαίνεται από την ανακύκλωση των ίδιων κομμάτων και προσώπων αλλά κυρίως από την διατήρηση της ίδιας νοοτροπίας που αναφέραμε παραπάνω το πάθημα δεν έγινε μάθημα.
Για τη «Συμμαχία Πολιτών»
Γιώργος Δ. Καραμητσόπουλος
