Στις 14 Σεπτέμβρη του 1944 ο ΕΛΑΣ μπαίνει και στο Αγρίνιο Απελευθερωτικός Λαϊκός Στρατός
Ο ΕΛΑΣ σπάει τα Δεσμά της σκλαβιάς για την μαυροντυμένη πόλη, με το ακόμα νωπό από το αίμα χώμα της, από τους 117 εκτελεσμένους και 3 κρεμασμένους, που πριν 5 μήνες ακριβώς στις 14 του μήνα επίσης του Απρίλη του 1944 δώσαν τη ζωή τους, πότισαν της λευτεριάς το δέντρο και χρέωσαν τους συντρόφους και συναγωνιστές τους με την ευθύνη να τιμήσουν την θυσία και προσφορά τους, ξεσκλαβώνοντας την πόλη και την πατρίδα.
Οι Γερμανοί φασίστες ναζιστές καταχτητές αποχωρώντας αφήνουν στο πόδι τους το διαβόητο Τολιόπουλο και το εθνοπροδοτικό τάγμα ασφαλείας, τους γερμανοτσολιάδες συνεργάτες τους, τους οποίους είχαν εφοδιάσει και εξοπλίσει με βαρύ οπλισμό.
Τα γεγονότα της εποχής λίγο πολύ είναι γνωστά έχουν καταγραφεί, έχουν δημοσιευτεί, έχουν διασταυρωθεί.
Η σημερινή λοιπόν παρέμβαση σε μια τέτοια λογική επανάληψης τους, δεν θα χε κανένα νόημα.
Έχει όμως νόημα και επιβάλλεται όταν μιλάμε για εκείνη την περίοδο να μην ξεχνάμε δύο όρκους. Αυτόν που δίναν οι ΕΛΑΣίτες και αυτόν που δίναν οι ταγματασφαλίτες και οι γερμανοτσολιάδες.
Ο όρκος του ΕΛΑΣίτη:
“Εγώ παιδί του ελληνικού λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Εθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δε γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του”
Ο όρκος του ταγματασφαλίτη:
“Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς του ανωτάτου αρχηγού του γερμανικού στρατού Αδόλφου Χίτλερ.
Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθησομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου.
Γνωρίζω καλώς ότι διά μιαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή παρά των γερμανικών στρατιωτικών νόμων”.
Η πόλη μας, το σημερινό Αγρίνιο και η ενδοχώρα του.
– Πόσους αλήθεια γνώρισε καταχτητές και πόσους απελευθερωτές;
– Πόσους δυνάστες και πόσους λυτρωτές;
Για να χει την πολυτέλεια, να ξεχνά.
Είναι απαράδεκτο, είναι ύβρις προς την πόλη, τους κατοίκους της και την ιστορική της διαδρομή Η 14η ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 1944 να μην αντιμετωπίζεται όπως της πρέπει, όπως το δικαιούται, όπως η ιστορία προστάζει.
Σαν κορυφαία μέρα.
Στις 14-9-1944
Ο ΕΛΑΣ λευτέρωσε την πόλη από τους ναζιστές και φασίστες καταχτητές.
Τα μέλη και στελέχη του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της Εθνικής Αλληλεγγύης, της ΕΠΟΝ, της ΟΠΛΑ, τα αετόπουλα, αυτοί οι Αγρινιώτες απάλλαξαν την πόλη από του καταχτητή τη μπότα.
Αυτοί οι Αγρινιώτες μαζί με άλλους συντρόφους τους και συναγωνιστές τους τσάκισαν απ’άκρη σε άκρη της πατρίδας τους Ιταλούς-Γερμανούς και Βούλγαρους φασίστες.
Για να σκαλίσουμε όμως σήμερα στο σημείο αυτό το χθες.
Την 14η Σεπτέμβρη με μερικές ερωτήσεις:
→ Αλήθεια; Ποιοι και πως την τιμούν και τη σέβονται;
→ Τι γνωρίζει η νέα γενιά για την ιστορία της πόλης της;
→ Τι γνωρίζουν οι 30αρηδες, οι 40αρηδες, οι 50αρηδες Αγρινιώτες;
→ Πόσοι και ποιοί γνωρίζουν ότι όταν ο ΕΛΑΣ έμπαινε Απελευθερωτής στρατός στο Αγρίνιο οι κάτοικοι γνώριζαν τους ΕΑΜίτες και τους ΕΛΑΣίτες με τα μικρά τους ονόματα;
→ Πόσοι γνωρίζουν, τη δράση και τα εγκλήματα των γερμανοτσολιάδων και τον προβληματισμό αν έπρεπε να προστατευτούν από την οργή του λαού;
→ Πόσοι ξέρουν, τι συνέβη με το Δημοτικό συμβούλιο της απελευθερωμένης πόλης μας, τον Δήμαρχο, το Θανάση Κακογιάννη και την Εγγλέζικη επέμβαση κατάλυσης τους λίγους μήνες μετά την εκλογή τους;
→ Πόσοι γνωρίζουν, ότι αυτοί που σώσαν το λαό από την πείνα, που αντιστάθηκαν στους καταχτητές, που πολέμησαν φασίστες και χιτλερικούς ναζιστές, αυτοί που λευτέρωσαν τις πόλεις και την πατρίδα,
ήταν αυτοί που κυνηγήθηκαν από τους εγγλέζους τοποτηρητές και τους ντόπιους πολιτικούς αχυρανθρώπους τους, παρέα με τους ταγματασφαλίτες που τώρα στελέχωσαν τον «εθνικό» τους στρατό.
Αυτοί δολοφονήθηκαν, βγήκαν στην παρανομία, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, φύγαν πολιτικοί πρόσφυγες, βασανίστηκαν, εκτελέστηκαν, βιάστηκαν μανάδες αδερφές, κάηκαν σπίτια, λεηλατήθηκε βιός.
Αυτοί και τα παιδιά τους δεν βρίσκαν δουλειά, δεν είχαν θέση στο δημόσιο, ήταν οι επικίνδυνοι, οι αμετανόητοι, οι κατάσκοποι, οι εαμοβούλγαροι, οι συμμορίτες, οι με λερωμένο μητρώο φρονημάτων.
Σήμερα είμαστε 76 χρόνια μετά
Γιατί;
√ Η 14η ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 1944 δεν αντιμετωπίζεται όπως της πρέπει, όπως της αξίζει, όπως το δικαιούται, σαν μέρα λευτεριάς για την πόλη;
√ Η πόλη δεν έχει πολυχώρο της Εθνικής αντίστασης;
√ Δεν έχει μόνιμα εκθετήρια για τα αντιστασιακά της έντυπα και το μετέπειτα υλικό;
Για τα όργια των παρακρατικών ομάδων που χρησιμοποίησαν οι κυβερνήσεις ενάντια στους αγωνιστές; Για τα εγκλήματα και τη δράση των γερμανοτσολιάδων;
√ Η πόλη δεν έχει τους 3 φανοστάτες των κρεμασμένων της;
√ Η πόλη δεν έχει τη σήμανση και το ιστορικό της ματωμένης γραμμής στους δρόμους και τα κτήρια της όσων δώσαν τη ζωή τους για να είναι λεύτερη;
√ Η πόλη στα σχολεία της, τα γυμνάσια τα λύκεια, προσαρμοσμένα στις ηλικίες τους, δεν μαθαίνει στους νέους της, την ιστορία του τόπου και ιδιαίτερης πατρίδας τους;
√ Οι σπουδαστές έρχονται και φεύγουν χωρίς να μάθουν ποτέ τίποτα για το χθες της;
√ Οι προσκείμενες στα συστημικά κόμματα εξουσίας, δημοτικές αρχές στα τυπικά τους μνημόσυνα, δεν λένε την αλήθεια, την αποσιωπούν και πασχίζουν να φέρουν την ιστορία στα καλούπια των δικών τους επιδιώξεων;
Τι είναι εκείνο που τους καθοδηγεί και τους οδηγεί τόσες δεκαετίες σε αυτή την ιστορική απρέπεια;
Σε αυτό το ερώτημα η απάντηση είναι:
Φοβούνται και τρέμουν.
Φοβούνται το λαό και τρέμουν στο ενδεχόμενο να πάρει τη ζωή του στα χέρια του.
Γνωρίζουν ότι αν το πράξει θα σαρώσει το συστημικό πολιτικό κατεστημένο, τους μηχανισμούς του, τις διαπλοκές και όλο το σάπιο αστικό τους οικοδόμημα.
Γνωρίζουν και ξέρουν πολύ καλά ότι οι ιδεολογικοί και πολιτικοί τους πρόγονοι, στην κατοχή πλατσουρίζανε στον Νείλο έχοντας τσεπώσει το χρυσό της χώρας μας.
Γνωρίζουν και ξέρουν πολύ καλά ότι την πατρίδα από την οποία αυτοί λιποτάκτησαν, την κράτησε όρθια, την οργάνωσε και την απελευθέρωσε ο λαός της.
Οι κομμουνιστές και οι συναγωνιστές τους, η ιδεολογία τους, τα οράματά τους, η πίστη τους στου λαού το δίκιο, η αγάπη για την λευτεριά.
Φοβούνται και τρέμουν γιατί ξέρουν ότι:
Από της γης τους κολασμένους βγήκαν καπετάνιοι, βελουχιώτηδες, αλύγιστοι αγωνιστές.
Γιατί ξέρουν ότι αυτοί δεν κάνανε τάματα στην Παναγία αλλά ορκίζονταν στου λαού τα δίκια και την λευτεριά
Φοβούνται και τρέμουν γιατί ξέρουν ότι:
Όταν ο εργάτης σηκώσει το σφυρί και ο αγρότης το δρεπάνι, όταν τα θύματα του ιμπεριαλιστικού, καπιταλιστικού συστήματος που αυτοί υπηρετούν, συμμαχήσουν τότε:
Η αγανάκτηση και η οργή θα μεταπλαστούν σε πολιτική πράξη.
Η οργή θα μεταφραστεί σε πολιτική ενέργεια και η αγανάκτηση θα μετουσιωθεί σε πολιτική δράση αυτό θα σπάσει τις αλυσίδες του συστήματος εξουσίας τους και θα ανοίξει το δρόμο για τη λαϊκή κυριαρχία και το σταμάτημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Αυτό φοβούνται και αυτό τρέμουν.
