Το πολλοστό κείμενο που ίσως ανοίξει κανείς να διαβάσει για το πιο επίκαιρο ζήτημα της εβδομάδας. Εδώ, όμως, δεν θα αναλυθούν ζητήματα όπως το αν η συγγνώμη του τράπερ Light ήταν ειλικρινής ή όχι –που παρεμπιπτόντως, ο ίδιος ευθύς αμέσως απολογήθηκε για την ατυχή επιλογή των λέξεων και κατέβασε το τραγούδι άμεσα από την πλατφόρμα-, ούτε το ότι οι στίχοι αυτοί αποτέλεσαν ένα ζουμερό θέμα που ανέβασε τα ποσοστά των εκπομπών που το έπαιξαν και την αφορμή για πολλούς είτε να εκκινήσουν είτε να συνεχίσουν ένα “beef” από αυτά που συνηθίζουμε να βλέπουμε και να ακούμε σήμερα, αλλά που μέσα από τα οποία αναδείχθηκαν εν τέλει διαφορές προσωπικού χαρακτήρα και πάντως άσχετες με την προσβολή των ατόμων με αναπηρία.
Εξυπακούεται πως οι στίχοι ήταν προσβλητικοί! Εξυπακούεται πως και όλοι οι στίχοι που θίγουν τη γυναικά και οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων, ευάλωτη ή μη, και οποιοδήποτε άνθρωπο είναι προσβλητικοί, όπως και αυτοί που υποκινούν τη βία, την εγκληματικότητα είναι απαράδεκτοι. ΕΙΝΑΙ, ΟΜΩΣ, ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΧΡΗΖΕΙ ΤΟΣΗΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ; Μήπως, το αληθινό πρόβλημα που πρέπει σαν κοινωνία να αντιμετωπίσουμε είναι το ότι οι στίχοι αυτοί έχουν σάρκα και οστά σε μία ζωντανή πραγματικότητα;
Ας το εξηγήσουμε λίγο πιο απλά. Η αδερφή μου είναι ΑΜΕΑ από το 2018 και κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο. Για μία απλή ανάληψη μεταβήκαμε σε υποκατάστημα Τράπεζας σε κεντρικό δρόμο της Θεσσαλονίκης (το οποίο είχε προσφάτως ανακαινισθεί –γελάω-), και επί σαράντα λεπτά στεκόταν έξω από την Τράπεζα, καθώς εγώ μπήκα να εξυπηρετηθώ για λογαριασμό της και η ίδια δεν είχε τρόπο να ανέβει μιας και στην ανακαίνιση το αναβατόριο καθυστέρησε λίγο παραπάνω. Γιατί αφού τα ΑΜΕΑ είναι καθυστερημένα, καθυστερούμε όλες τις διαδικασίες που τους αφορούν (βγάζει ένα νόημα αν το καλοσκεφτείς)… Όπως καθυστέρησε και το δώρο του Πάσχα και όπως επί ένα χρόνο της είχαν κόψει τη σύνταξη για λάθος υπαλλήλου δημόσιας υπηρεσίας. Αλλά αν τότε ανέβαζα ένα βίντεο για να αφηγηθώ το περιστατικό, άραγε θα είχα τόσα views όσα πήραν οι δημοσιεύσεις και τα stories για το “POLO”; Ναι αυτό που σκέφτηκες είναι η απάντηση.
Όλοι λίγο πολύ έχουν ακούσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρίες στην Ελλάδα, για άλλους είναι πιο γνωστά, για κανέναν πάντως δεν περνούν απαρατήρητα. ΚΑΙ; Μπορώ να γράψω σελίδες ολόκληρες με το ποια και πόσα είναι τα ζητήματα που καθημερινά αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος με αναπηρία σε καθημερινή βάση, προσπαθώντας να ανέβει σε ένα αστικό χωρίς ράμπα ή να χρησιμοποιήσει το μετρό με τον χαλασμένο ανελκυστήρα ή να βρει να παρκάρει καθώς στα πάρκινγκ ΑΜΕΑ θα έχει παρκάρει κάποιος βουλευτής ή έστω ρε παιδί μου να πιει ένα καφέ αλλά φυσικά χωρίς να χρησιμοποιήσει την προσβάσιμη τουαλέτα στο υπόγειο! Θα έλεγε κανείς (δημοσιογράφος) ότι τα προβλήματα είναι τόσα πολλά που καλύτερα να είχε πεθάνει από το να ζούσε έτσι, αλλά δεν θα δίναμε τόση έκταση όση στις λέξεις «ειδικό σχολείο» και «καθυστερημένοι», τις οποίες οι μισοί και από τους δήθεν θιγόμενους έχουν χρησιμοποιήσει ως βρισιές. Εν πάσει περιπτώσει, παρά την πληθώρα των ζητημάτων, οι λύσεις που εδώ και χρόνια αποζητώ και μαζί με μένα και πολλοί άλλοι δεν θα ξεπερνούσαν τη μία σελίδα. Και η απορία που μου γεννήθηκε όλες αυτές τις ημέρες, παρακολουθώντας με «κομμένη ανάσα» τις εξελίξεις είναι η εξής: που είναι όλοι αυτοί οι θιγόμενοι προασπιστές των δικαιωμάτων και της ισότητας; Μήπως ορισμένοι είστε εσείς που παρκάρετε στα πάρκινγκ ΑΜΕΑ ή εσείς που δεν καταδέχεστε να νοικιάσετε το σπίτι σας για να μην σας το καταστρέψουν με το αμαξίδιο; Να μην μιλήσω για τον εργασιακό τομέα! Εκεί τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Και γεγονός είναι εξής: η δεύτερη χώρα στην Ευρώπη με το πιο υψηλό ποσοστό ανεργίας των ανθρώπων με αναπηρία. Πώς πίσω από μια οθόνη –είτε τη μικρή είτε τη μεγάλη- μετατρέπεστε σε ηθικολόγοι. Που βέβαια η μετατροπή αυτή κάθε άλλο παρά αναγκαία –στην πράξη και όχι με το κούνημα δακτύλου- είναι, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΣΚΟΠΟ. Δεν θα διαφωνήσω με όσους όσες υποστήριξαν ότι οι στίχοι αυτοί είναι αποστροφικοί και καταδικαστέοι. Σέβομαι το ότι όλοι κάνουμε λάθη και το σημαντικό είναι να τα διορθώνουμε. Η πρόθεση του καλλιτέχνη μετά την επιστολή της ΕΣΑμεΑ να αποσύρει το τραγούδι και να επανέλθει με διαφορετικό περιεχόμενο ήταν άμεση και ίσως ειλικρινής, αλλά φυσικά απαραίτητη. Το θέμα όμως δεν τελειώνει εδώ.
Υπάρχουν καίρια και διαχρονικά ζητήματα που απασχολούν αυτήν την ευάλωτη ομάδα ανθρώπων που ζουν σε μια κοινωνία ακατάλληλη, απαίδευτη και το χειρότερο απρόθυμη για αλλαγή και βελτίωση. Αυτό ναι καλά μου κανάλια είναι ένα ζήτημα το οποίο θα έπρεπε να προβάλετε εδώ και χρόνια στις εκπομπές σας. Αυτό σαν κοινωνία θα έπρεπε να διδάσκουμε στις νέες γενιές και αν αυτή η μόρφωση είχε ήδη γερές βάσεις δεν θα χρειαζόταν σήμερα να εξηγούμε τα αυτονόητα: ότι δεν λέμε τα άτομα με νοητική στέρηση καθυστερημένα, ότι δεν λέμε τα αμαξίδια καρότσια, ότι δεν αποκαλούμε κάποιον άτομο με ειδικές ικανότητες (δεν είναι ο superman). Αλλά σε μια ουτοπική κοινότητα που εξασφαλίζει πρόσβαση σε όλους και τους επιτρέπει να ζουν με αξιοπρέπεια. Σε μια κοινωνία που δεν αποκλείει έτσι τους ανθρώπους ως ειδική κατηγορία, αλλά που τους συμπεριλαμβάνει με σεβασμό ως ανθρώπους. Σε μια κοινωνία στην οποία η διαφορετικότητα είναι τόσο έντονα αποδεκτή που καταλήγει σε ισότητα μεταξύ των πολιτών της. Δεν είναι άνθρωποι αφύσικοι, αφύσικες είναι οι συνθήκες που ζουν.
Νομίζω είναι τόσο μεγάλη η σημερινή ανάγκη ανάδειξης επιφανειακών ζητημάτων και άλλο τόσο ισχυρή η έλλειψη μόρφωσης, ενσυναίσθησης και αξιών που το «κοιτάμε ένα δέντρο και χάνουμε το δάσος» έχει περισσότερο νόημα από ποτέ.
