Η έκφραση “έργα, λάθη και παραλείψεις” αναφέρεται σε ανθρώπινες δράσεις που δεν είναι ιδανικές ή προκαλούν αρνητικά αποτελέσματα. Μπορεί να περιλαμβάνει τόσο την εκτέλεση εργασιών που δεν γίνονται σωστά (λάθη), όσο και την αποτυχία να εκτελεστούν εργασίες που θα έπρεπε. Τέτοια παραδείγματα είναι πάρα πολλά και ειδικά στην πολιτική. Και ειδικότερα τα έργα στην Ελλάδα που παραμένουν ανολοκλήρωτα, παρόλο που προβλέπονται στους προϋπολογισμούς για χρόνια.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το έργο που αφορά την «αποκατάσταση ζημιών παραλιακού μετώπου Οχθίων Παλαίρου και εσωτερικού οδικού δικτύου» που μπορεί να μπήκε πλέον στην φάση της ολοκλήρωσης του, όμως πέρασε από χίλια μύρια κύματα και καθυστερήσεις που αγγίζει σχεδόν την δεκαετία και την εμπλοκή δύο κυβερνήσεων, δύο περιφερειακών αρχών και δύο δημοτικών αρχών και με την νυν να κόβει επιτέλους την κορδέλα των εγκαινίων.
Ένα έργο που πιθανότατα να μην χρειαζόταν και τόσα πολλά χρήματα για να υλοποιηθεί εάν δεν είχε υποστεί τόσες ζημιές η συγκεκριμένη περιοχή και κάποια πράγματα μπορεί να είχαν αποφευχθεί..
Και το λέμε αυτό γιατί στο κομμάτι της πρόληψης στην Αιτωλ/νία και στη χώρα γενικότερα είναι σχεδόν κάτι άγνωστο στους υπευθύνους για τις περιοχές που υπάρχουν κατολισθητικά φαινόμενα . Υπάρχει μια κινητικότητα στην αρχή που παρουσιάζεται το φαινόμενο και όταν σβήσουν τα φώτα της δημοσιότητας πλήρης αδράνεια. ‘Ετσι συνέβη στην περιοχή τον Παρακαμπυλίων, στασιμότητα παρατηρείται και στην περιοχή του Αρακύνθου-Μακρυνείας και κάτι παρόμοιο σημειώθηκε και στην Πάλαιρο.
Για παράδειγμα το 2013 υπήρξε μια προγραμματική σύμβαση μεταξύ του δήμου Ακτιου-Βόνιτσας και του Πανεπιστήμιου Πατρών που αποτελούνταν από αξιόλογους καθηγητές πανεπιστήμιου για την Έρευνα Κατολισθήσεων στα παράκτια πρανή του Οικισμού της Παλαίρου για τον προσδιορισμό των αιτίων πρόκλησης τους και υπόδειξης λήψης των κατάλληλων μέτρων για την αντιμετώπιση τους. Όμως φαίνεται πως ξεχάστηκε σε κανένα συρτάρι, όπως συμβαίνει και σε τόσες άλλες περιπτώσεις στην Ελλάδα.
Και έτσι κάπου εκεί χρονικά ξεκίνησε η μεγάλη περιπέτεια του έργου και η μεγάλη η ταλαιπωρία των πολιτών. Δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι αξίζει να προταθεί για καταγραφή στα ρεκόρ Γκίνες το έργο, τόσες φορές που ανακοινώθηκε ότι δημοπρατείται. Το πρόβλημα στο συγκεκριμένο έργο είναι ότι δημοπρατήθηκε με διαφορετικές διαγωνιστικές διαδικασίες κάθε φορά και οι παράμετροι αυτές είχαν ως αποτέλεσμα ένα έργο τόσο σημαντικό για την ασφάλεια, όσο και για την ανάπτυξη της Παλαίρου, να ξεκινήσει με πολλά χρόνια καθυστέρηση! Καθυστέρηση που ναι μεν είναι ενδεικτική της παθογένειας του ελληνικού κράτους αλλά και γιατί ορισμένοι είτε δεν θέλουν είτε δεν μπορούν. Ας μας πουν τι από τα δύο ισχύει. Γιατί δεν μπορούμε να συνεχίσουμε στον ίδιο ρυθμό όταν η Ελλάδα όπως καταδεικνύουν και τα επίσημα στοιχεία, είναι από τους πλέον ωφελημένους από πλευράς εισπράξεων (κοινοτικών κονδυλίων), αλλά και πρωταθλήτρια επιστροφών εξαιτίας καθυστερήσεων και κακοδιαχείρισης..
Ας αλλάξουμε ρότα λοιπόν γιατί είναι πολλά ακόμη έργα στην Αιτωλ/νία που χρόνια οι κάτοικοι περιμένουν να εκκινήσουν!!
Νανά Θεοδωροπούλου
