Ακριβώς σαν σήμερα, πριν από 10 χρόνια, στις 29 Ιουνίου 2015, οι Ελληνες ξύπνησαν σε μία άλλη χώρα.
Για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση οι ελληνικές τράπεζες έκλεισαν και τέθηκαν σε ισχύ οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, τα περίφημα capital controls, σύμφωνα με την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ηταν το τέλος της περήφανης διαπραγμάτευσης που έγινε με σημαία το σκίσιμο των Μνημονίων και τη διαγραφή του χρέους με ένα άρθρο και έναν νόμο και ταυτόχρονα η αρχή μίας οδυνηρής εθνικής περιπέτειας.
Η ΕΠΙΛΟΓΗ της τότε κυβέρνησης και του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα για ρήξη με τους θεσμούς και τους Ευρωπαίους εταίρους ήταν ολέθρια. Το δήθεν εκβιαστικό χαρτί, που θα έπαιζε η κυβέρνηση της Αθήνας, γύρισε μπούμερανγκ, με την πρόταση για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ να κερδίζει έδαφος στις δραματικές συνόδους κορυφής και στα μαραθώνια Eurogroup της εποχής. Είχε προηγηθεί, το απόγευμα της 26ης Ιουνίου, η προκήρυξη δημοψηφίσματος για την 5η Ιουλίου, που οδήγησε στην «κωλοτούμπα» και την υπογραφή του τρίτου, αχρείαστου Μνημονίου, που χρεοκόπησε τη χώρα.
ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ των «αντισυστημικών ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ» πτώχευσαν νοικοκυριά και επιχειρήσεις, βύθισαν την οικονομία σε ύφεση, ανάγκασαν τις τράπεζες σε νέα ανακεφαλαιοποίηση και οδήγησαν στο εξωτερικό εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανθρώπους. Το πλήγμα στην αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό ήταν τεράστιο. Η ιστορία, αν και νωπή, φαντάζει μακρινή, επειδή έχουν μεσολαβήσει έξι χρόνια διακυβέρνησης από τη Νέα Δημοκρατία. Η χώρα έχει πλέον επιστρέψει στην κανονικότητα, η οικονομία αναπτύσσεται με θεαματικούς ρυθμούς, η ανεργία έχει μειωθεί σε ιστορικό χαμηλό, οι επενδύσεις επέστρεψαν, η κοινωνική συνοχή δεν απειλείται και η χώρα αποτελεί success story και παράγοντα σταθερότητας και ασφάλειας. Σε αυτό το τοπίο της προκοπής και της ανάπτυξης, ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγείται στην πολιτική εξαΰλωση και στη διάλυση εις τα εξ ων συνετέθη.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ τιμώρησαν την καταστροφική διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε έξι διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, κόβοντας κάθε δεσμό με την πολιτική αλαζονεία του «ηθικού πλεονεκτήματος». Η ηγεσία, οι κορυφαίοι υπουργοί και τα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν έκαναν ποτέ ουσιαστικό και ειλικρινή απολογισμό, δεν αναγνώρισαν καμία ευθύνη, αρνήθηκαν οποιαδήποτε αυτοκριτική. Οταν «παραμέρισε» ο Αλέξης Τσίπρας, νόμιζαν πως βρήκαν στο πρόσωπο του Στέφανου Κασσελάκη το επικοινωνιακό όχημα που θα τους έσωζε από την πτώση. Ακολούθησαν τραγελαφικές καταστάσεις που βύθισαν ακόμα περισσότερο τα ποσοστά του και οδήγησαν σε μια παρατεταμένη εσωστρέφεια και εσωτερική κρίση. Αυτό είναι το πολιτικό έλλειμμα που βρίσκεται πίσω από τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν το κόμμα της Κουμουνδούρου οριακά στο 3% και όχι τα «συμφέροντα» και οι κατά φαντασίαν εχθροί που επικαλούνται.
Ο ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ ονειρεύεται τώρα την επιστροφή του ως σωτήρας. Αν συμβεί, θα είναι η επανάληψη της ιστορίας ως φάρσας και ως τραγωδίας μαζί. Ο πρώην πρωθυπουργός δεν έχει καμία ιστορική επίγνωση του κακού που έκανε στη χώρα. Αδυνατεί να αντιληφθεί τα μοιραία λάθη που έκανε και νομίζει πως το rebranding θα γίνει για εκείνον η κολυμβήθρα του Σιλωάμ από την οποία θα αναβαπτισθεί. Μόνο που το 2025 δεν είναι 2015. Η ελληνική κοινωνία έμαθε με τον πιο σκληρό τρόπο το τίμημα που έχουν ο λαϊκισμός και η πολιτική αμετροέπεια. Τώρα προχωράει μπροστά, χωρίς αυταπάτες.
