Η χθεσινή διαδικασία στη Βουλή για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ ήταν ένας θεσμικός εξευτελισμός, συνειδητός και προσχεδιασμένος.

Η κυβέρνηση, προκειμένου να μην αποκαλυφθεί η αλήθεια, δεν αρκέστηκε στο να καταψηφίσει την πρόταση για σύσταση Προανακριτικής. Επέλεξε να την τορπιλίσει με μεθόδους που προσβάλλουν βάναυσα το ίδιο το πολίτευμα.

Το Σύνταγμα και ο Κανονισμός της Βουλής προβλέπουν ρητά πότε μπορεί ένας βουλευτής να ψηφίσει επιστολικά: σε περίπτωση εγκυμοσύνης ή λοχείας, όταν βρίσκεται σε επίσημη αποστολή στο εξωτερικό ή όταν υφίσταται απαγόρευση παρουσίας για λόγους δημόσιας υγείας. Καμία από αυτές τις προϋποθέσεις δεν ίσχυε χθες για τους 68 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που ψήφισαν… απόντες. Δεν απουσίαζαν λόγω αντικειμενικού κωλύματος. Απουσίαζαν κατ’ εντολήν, για να μην υπάρχει απαρτία, να αποφύγουν τυχών απώλειες, να μην αναλάβουν το πολιτικό κόστος της αρνητικής ψήφου και να μην προχωρήσει η έρευνα.

Το σχέδιο ήταν απλό: να καταγραφεί τυπικά η διεξαγωγή της ψηφοφορίας, χωρίς όμως να πληρούνται οι όροι εγκυρότητας. Χωρίς την απαιτούμενη απαρτία, χωρίς τις νόμιμες προϋποθέσεις επιστολικής ψήφου, χωρίς σεβασμό στο θεσμικό ρόλο των ίδιων των βουλευτών. Και ακόμα χειρότερα: χωρίς τη στοιχειώδη ευθιξία να τεθεί σε ψηφοφορία, όπως προβλέπει ο Κανονισμός, η ένσταση ακύρωσης της διαδικασίας που κατέθεσε σύσσωμη η αντιπολίτευση. Ο προεδρεύων έκανε πως δεν άκουσε, και η δημοκρατική λειτουργία της Βουλής μετατράπηκε σε προσχηματική παράσταση.

Η κυβέρνηση επέλεξε να μετατρέψει το ύψιστο θεσμικό όργανο της χώρας σε χώρο τακτικισμού, φόβου και συγκάλυψης. Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία λειτούργησε σαν συμμορία που προσπαθεί να αποφύγει τη Δικαιοσύνη. Και το έκανε καταστρατηγώντας κάθε έννοια θεσμικής τάξης, κάθε έννοια πολιτικής ευθύνης.

Δεν υπάρχει προηγούμενο. Υπάρχει όμως ιστορικό βάθος. Όταν η εξουσία φοβήθηκε την αλήθεια, προσπάθησε να φιμώσει τη Βουλή. Όταν τα σκάνδαλα έφτασαν κοντά στο φως, επιστρατεύτηκαν διαδικασίες απονέκρωσης της κοινοβουλευτικής ζωής.

Αυτό που συνέβη χθες δεν ήταν μια ακόμη μεθόδευση. Ήταν μια κυνική, οργανωμένη επιλογή συγκάλυψης. Και είναι επιλογή επικίνδυνη. Γιατί δεν τραυματίζει απλώς μια κοινοβουλευτική διαδικασία, διαλύει την εμπιστοσύνη των πολιτών στη Δημοκρατία, γελοιοποιεί τους θεσμούς και μετατρέπει τη Βουλή σε σκηνή παρακρατικού ελέγχου. Αν αυτό δεν σταματήσει εδώ, δεν θα μείνει τίποτα όρθιο.