Το αποτέλεσμα που είχε ο Παναιτωλικός στην όμορφη Λειβαδιά, με τον ακόμμη πιο… όμορφο Λεβαδειακό, θα μείνει για καιρό χαραγμένο στην συλλογική μνήμη όσων ασχολούνται με την ομάδα, είτε ως φίλαθλοι είτε ως διοικούντες.
Ένα τόσο βαρύ σκορ από μια επαρχιακή ομάδα, της οποίας οι φίλαθλοι ουδέποτε έχουν γεμίσει το γήπεδό της, παρά μόνο δίνοντας την πλειοψηφία των εισιτηρίων στους «μεγάλους», δεν καταπίνεται εύκολα. Κι ας παρουσιάζεται ο Λεβαδειακός ως μια μίνι Μπαρτσελόνα από το σύνολο του ελληνικού αθλητικού Τύπου. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι τον πρόεδρο της συγκεκριμένης ομάδας, τον κ. Κομπότη, η λεγόμενη πιάτσα τον κρυφοθαυμάζει εδώ και χρόνια για τις…ηγετικές του ικανότητες.
Κι όλο αυτό παρότι μέχρι να μείνει ο Παναιτωλικός με 10 παίκτες στο χθεσινό παιχνίδι, έχει προηγηθεί μια διαιτησία που το έψαχνε πολύ να συνδράμνει κι εκείνη στην…φαντασμαγορία. Η αποβολή με δεύτερη κίτρινη κάρτα για θέατρο από έναν παίκτη που δεν κάνει θέατρο και η γλώσσα του σώματος του διαιτητητή εκείνη την ώρα, τα λένε όλα, αν γνωρίζεις στοιχειωδώς από ελληνικό ποδόσφαιρο και…συστήματα.
Όπως και να έχει, όμως, δεν δικαιολογείται η κατάρρευση, όπως δεν δικαιολογείται να καταλήγεις και με 8 παίκτες στο γήπεδο. Αυτά όμως συνέβησαν και ο σύλλογος πρέπει να προχωρήσει, όχι μόνο για να μην κινδυνεύσει φέτος αλλά και για να γιορτάσει τα 100 του χρόνια όπως το επιθυμούν οι φίλοι του. Ας σκεφτεί μόνο κάποιος τι θα σημάνει για το μέλος της ομάδας ενδεχόμενη περιπέτεια φέτος, σε ένα πρωτάθλημα όπου από Κυριακή σε Κυριακή «Μπαρτσελόνες» μετατρέπονται σε ομάδες του χωραφιού και το αντίστροφο.
Ασφαλώς, δεν είναι πρωτοφανής μια κρίση, ούτε για τον Παναιτωλικό ούτε για καμία ομάδα. Στην ομάδα του Αγρινίου εδώ και χρόνια αποφάσισαν να έχουν μια μοναχική πορεία και να περηφανεύονται για το γεγονός ότι δεν έχουν εξαρτήσεις, πράγμα που όμως έχει κόστος. Και μιλάμε για κόστος οικονομικό, πέρα από το επικοινωνιακοί και την φθορά από τους φιλάθλους που όλο και κάτι παραπάνω θέλουν από την ομάδα. Το δύσκολο είναι όταν πρέπει να μπει το χέρι στην τσέπη και να συναγωνιστείς ομάδες που βρίσκουν «μαγικές» λύσεις ακριβώς όταν τις χρειάζονται.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, στον Παναιτωλικό οι διοικούντες ξέρουν πως πάλι δεν θα έχουν καμία πίστωση και η κριτική θα αφορά μόνο εκείνους, γι’ αυτό και οι πληροφορίες λένε πως οι κινήσεις επισπεύδονται, για να μην χαθεί άλλος χρόνος. Ο κ. Πετράκης μόνο συμπάθειες είχε και έχει στο Αγρίνιο (αρκεί γι’ αυτό και μόνο η σαφής προτίμησή του στο ελληνικό στοιχείο, στα «κοπέλια», όπως έλεγε τους γηγενείς παίκτες)ενώ κάθε άλλο παρά αποτυχημένο προπονητή μπορεί να τον πει κάποιος στην ιστορία του Παναιτωλικού.
Δεν μπορεί όμως οι ιθύνοντες να μην έβλεπαν ότι, ειδικά εντός έδρας, η ομάδα δεν παρουσίαζε ιδέες και ποδοσφαιρική ταυτότητα. Οπότε, πρέπει να υποθέσουμε ότι, με τόση παραγοντική εμπειρία που υπάρχει από τα πολλά χρόνια του Παναιτωλικού στην πρώτη κατηγορία, ήδη ετοιμάζεται μια διάδοχη κατάσταση και έχουν εντοπιστεί οι προπονητές που θα προσεγγιστούν.
Αρκεί αυτό; Το γεγονός ότι η βασική προετοιμασία της ομάδας έγινε χωρίς πολλούς σημερινούς βασικούς, προσθέτει επιπλέον δυσκολίες. Είναι τέτοιο το κίνητρο, όμως, για να πάει η ομάδα απρόσκοπτα στις γιορτές των 100 χρόνων της που όλοι οφείλουν να βάλουν το κάτι παραπάνω στην φετινή σεζόν. Διότι, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μετά την φετινή χρονιά έρχονται και άλλες καίριες αποφάσεις για το μέλλον της ομάδας, όλες στην διακριτική ευχέρεια του ανθρώπου που άλλαξε την μοίρα του Παναιτωλικού, του Φώτη Κωστούλα.
