Μέχρι το 2050 25,2 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως θα ζουν με τη νόσο του Πάρκινσον, αριθμός αυξημένος κατά 112% σε σχέση με το 2021. Αυτό διαπιστώνει μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «The BMJ».
Οι ερευνητές, με επικεφαλής το Capital Medical University στην Κίνα, χρησιμοποίησαν δεδομένα από την Παγκόσμια Μελέτη Επιβάρυνσης της Ασθένειας 2021 για να εκτιμήσουν την εμφάνιση του Πάρκινσον σε 195 χώρες και περιοχές από το 2022 ως το 2050 και τους παράγοντες που οδηγούν σε αλλαγές των κρουσμάτων της νόσου.
Παγκοσμίως, εκτιμάται ότι ο αριθμός των ανθρώπων που θα ζουν με τη νόσο του Πάρκινσον το 2050 θα φτάσει τα 25,2 εκατομμύρια για όλες τις ηλικίες και τα δύο φύλα μαζί, σημειώνοντας αύξηση 112% σε σχέση με το 2021.
Όπως εκτιμούν, η εμφάνιση της νόσου του Πάρκινσον σε όλες τις ηλικίες θα φτάσει τα 267 περιστατικά ανά 100.000 το 2050 (243 για τις γυναίκες και 295 για τους άνδρες), αύξηση 76% σε σχέση με το 2021.
Οι ερευνητές προβλέπουν ότι η γήρανση του πληθυσμού θα είναι ο κύριος παράγοντας (89%) πίσω από αυτή την αύξηση, ακολουθούμενος από την αύξηση του πληθυσμού (20%).
Τα κρούσματα αναμένεται να αυξηθούν σε όλες τις περιοχές, ιδίως στις μέτρια ανεπτυγμένες χώρες. Συγκεκριμένα, ο μεγαλύτερος αριθμός κρουσμάτων αναμένεται να είναι στην ανατολική Ασία (10,9 εκατομμύρια), ακολουθούμενος από τη νότια Ασία (6,8 εκατομμύρια), ενώ οι λιγότερες περιπτώσεις εκτιμάται ότι θα υπάρχουν στην Ωκεανία και την Αυστραλασία. Η μεγαλύτερη αύξηση των κρουσμάτων ως το 2050 αναμένεται να συμβεί στη δυτική υποσαχάρια Αφρική (292%), ενώ οι μικρότερες αυξήσεις (28%) αναμένονται στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη, λόγω αρνητικής αύξησης του πληθυσμού.
Τα άτομα άνω των 80 ετών αναμένεται να έχουν την υψηλότερη εμφάνιση Πάρκινσον (2.087 κρούσματα ανά 100.000) το 2050, ενώ το χάσμα μεταξύ ανδρών και γυναικών αναμένεται να διευρυνθεί παγκοσμίως από 1,46 το 2021 σε 1,64 το 2050.
Καθώς πρόκειται για μελέτη μοντελοποίησης, οι ερευνητές σημειώνουν ότι έχει κάποιους σημαντικούς περιορισμούς, όπως η χαμηλή διαθεσιμότητα και ποιότητα δεδομένων σε ορισμένες περιοχές, η έλλειψη δεδομένων για παράγοντες κινδύνου πέρα από τα δημογραφικά στοιχεία, καθώς και η αδυναμία ακριβούς πρόβλεψης της επικράτησης της νόσου του Πάρκινσον σε διάφορες εθνοτικές ομάδες ή του αντίκτυπου της Covid-19.
«Υπάρχει επείγουσα ανάγκη να επικεντρωθούν οι μελλοντικές έρευνες στην ανάπτυξη νέων φαρμάκων, τεχνικών γονιδιακής μηχανικής και θεραπειών αντικατάστασης κυττάρων που στοχεύουν στην τροποποίηση της πορείας της ασθένειας και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών», καταλήγουν.
