Σήμερα, Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2020 είναι η εορτή μνήμης και τιμής του Νεομάρτυρος Ιωάννου του Βραχωρίτου του εξ Αγαρηνών και δεκάδες πιστή από το Αγρίνιο και την ευρύτερη περιοχή κατέκλυσαν το εκκλησάκι του Αγίου, ενώ ο τόπος μαρτυρίου θα είναι ανοικτός όλη την ημέρα της Τετάρτης, ενώ το απόγευμα 5.30μμ θα τελεσθεί η παράκληση του Αγίου Ιωάννου.
Ιερός Ναός Αγίου Νεομάρτυρος Ιωάννου του εκ Κονίτσης και εν Βραχωρίω (Αγρίνιο) μαρτυρήσαντος.
Το παρεκκλήσι ανεγέρθηκε με δαπάνη των Αγρινίω Ηπειρωτών και διαφόρων χριστιανών κάτω από τον πλάτανο που ο άγιος μαρτύρησε το έτος 1814. Θεμελιώθηκε υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.κ. Θεόκλητου το έτος 1982. Η μνήμη του Αγίου γιορτάζεται την 23ην Σεπτεμβρίου.
Στήν καρδιά τῆς ἐνιαίας Ἠπείρου, βρίσκεται μιά ὅμορφη καί γραφική κωμόπολη, χτισμένη στά δεξιά τοῦ ποταμοῦ Ἀώου, ἡ Κόνιτσα. Σύμφωνα μέ τήν παράδοση, ἀπό ἐκεῖ καταγόταν ἡ μητέρα τοῦ Ἀλῆ πασᾶ ἡ Χάμκω, πολλοί ἀπό τούς Μπέηδες τῆς Πελοποννήσου, ἀλλά καί πολλοί ἀξιωματούχοι τῆς Ὀθωμανικ ῆ ς αὐτοκρατορίας. Γι’ α ὐτό οἱ Τούρκοι ἔδιναν ἰδιαίτερη σημασία στήν Κόνιτσα καί τοποθετούσαν ἱκανούς διοικητές σ΄αὐτή.
Στά μισά τοῦ 18ου αἰώνα τοποθετήθηκε, ὥς νέος θρησκευτικός ἀρχηγός τῆς εὐρύτερης περιοχῆς Κονίτσης, διακεκριμένος δερβίσης πού στάλθηκε ἀπό τήν Χίο. Ἧταν πρόσωπο σεβαστό μέσα στούς Τούρκους ὅλης τῆς Ἠπείρου, ἀρχηγός πατριᾶς καί ἡγούμενος δερβισιτικοῦ τεκέ. Μάλιστα εἶχε καί τό ἀξίωμα τοῦ Σεΐχη. ἀφοῦ οἱ δερβίσηδες δέν Ἧταν ὑποχρεωτικό νά εἶναι ἄγαμοι, ὅπως οἱ δικοί μας οἱ μοναχοί, ὁ δερβίσης τῆς Κόνιτσας παντρεύτηκε μιά Τουρκάλα καί ἀπέκτησε μαζί της παιδιά.
Περίπου στά 1788 ἀπέκτησαν ἕναν γιό, πού τόν ὁνόμασαν Χασάν. ὅλοι χάρηκαν γιά τήν γέννηση τοῦ ἀγοριού. Περισσότερο ἀπό ὅλους, χάρηκε ὁ πατέρας. Κοιτούσε τό ἀγόρι του, καμάρωνε καί ὁνειρευόταν πώς σάν μεγάλωνε θά τόν ἔντυνε μέ τά λευκοπράσινα ἐνδύματα τῶν δερβίσηδων. Ἱσως, ἄν ἤθελε καί ὁ ἀλάχ, νά γινόταν καί ὁ Χασάν του δερβίσης. Γιατί ὅχι καί Σεΐχης, ὅπως κι αὐτός.
Τά χρόνια κυλούσαν καί ὁ ἱσχυρός Σεΐχης τῆς Κόνιτσας, προσπαθούσε να δώσει ὅλα τά ἔφόδια πού ἀπαιτούνταν, ὥστε ὁ Χασάν νά γίνει ἕνας καλός καί πιστός Μουσουλμάνος.
Τόν ἔπερνε τακτικά μαζί του, στό Τζαμί, μερικές φορές τόν ἔφερνε καί στόν τεκέ πού Ἧταν ἡγούμενος. ἐπιθυμούσε νά βλέπει ὁ Χασάν τόν τρόπο πού οἱ ὑπόλοιποι δερβίσηδες τόν ὑπάκουγαν, ἀλλά καί γιά τό πώς ὅλοι οἱ Τούρκοι ὑποκλινόταν ἐμπρός του. Θεωρούσε ὅτι θά ἐντυπωσιαζόταν ἀπό τήν ἐξουσία του, τήν ὁποία θά ἐπιδίωκε κι αὐτός σάν μεγάλωνε.
ἀτέλειωτες Ἧταν οἱ συζητήσεις τους σχετικά μέ τήν πίστη τῶν προγόνων τους. ἐκε ῖ στά πέτρινα καί ἀνηφορικά σοκάκια, ἡ στά θεόρατα πλατάνια δίπλα ἀπό τόν ἀώο, ὁ Σεΐχης σμίλευε τήν συνείδηση τοῦ γιού του. Τοῦ ἔλεγε γιά τόν ἀλάχ, τόν μοναδικό Θεό πού ἔφτιαξε τό Σύμπαν. Τοῦ μιλούσε γιά τόν Μωάμεθ, τόν μεγαλύτερο προφήτη καί ἀπεσταλμένο τοῦ ἀλάχ, πού σε ἡλικία 40 ἐτῶν τό 610 μ.Χ. σέ ἕνα σπήλαιο στή Μέκκα ἐβίωσε «μεγάλη πνευματική ἐμπειρία». ὁραματίσθηκε ἕναν ἄγγελο πού τόν ἔβαλε νά διαβάζει τά μυνήματα τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ δέν γνώριζε ὁ ἴδιος γράμματα.
Μια μέρα, ὁ πατέρας, τοῦ χάρισε κι ἕνα κοράνι ( quran=ἀναγγελία,κήρυγμα), σάν σύμβουλο στη ζωή του. ὁ Χασάν ἔδειξε νά ἐνθουσιάζεται μέ τό Κοράνι πού κατά τούς μουσουλμάνους εἶναι αἰώνιο, ἀδημιούργητο προϋπάρχουν μέ τό Θεό, ας φανέρωση τῆς θείας θελήσεως. ἰδιαιτέρως χαιρόταν τίς διηγήσεις ἀπό τήν Χαντίθ, δηλαδή τήν παράδοση γιά τήν σοφία τοῦ Μωάμεθ πού εἶναι
τό δεύτερο στήριγμα τοῦ ἰσλάμ μετά το κοράνι. ὁ ἀρχιδερβίσης τῆς Κόνιτσας ἀναπαυόταν πολύ μέ τήν πρόοδο τοῦ Χασάν. Ἧταν πλέον βέβαιος, ὅτι ὁ Χασάν εἶχε μυηθεῖ γιά τά καλά στόν μουσουλμανισμό.
ὅμως ἡ ψυχή τοῦ Χασάν γαλήνευε μέσα ἀπό μιά ἰδιαίτερη σχέση μέ τήν φύση. Συχνά κατέφευγε στά δασήλια γύρω ἀπό τήν Κόνιτσα. Τοῦ ἄρεσε ἡ μοναξιά, ἡ ἡσυχία. Προσπαθούσε νά ἐρμηνεύσει τήν γλώσσα τῶν πουλιῶν πού ἔμοιαζε σάν μιά ἀδιάκοπη δοξολογία στό δημιουργό. Καί ἐκεῖ χανόταν γιά ὥρες μέσα σέ συλλογισμούς γιά τό σύμπαν, γιά τήν ἱσορροπία καί τήν ἀρμονία τῆς φύσης, γιά τό Κισμέτ(=ἀπόλυτος προορισμός, μοίρα πού καθορίζει ὁ ἀλάχ) τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Βάλσαμο καί ἀνακούφιση ἀπό τούς ἀδιέξοδους προβληματισμούς του, ἔβρισκε ἀπό τόν ἥχο τῆς φλογέρας ἑνός Τσοπανόπουλου. Γαλήνευε ἡ καρδιά του ἀπό τό Ἠπειρώτικο μοιρολόι, πού ἐξέφραζε τόν πόνο ἀπό τήν σκλαβιά τῶν Ραγιάδων, ἀλλά καί τήν ἐλπίδα γιά τά καλύτερα πού ἔρχονται!
Διαβάστε ολόκληρη τη βιογραφία του Αγίου μέσα από το βιβλίο του π. Καντάνη Κων/νου κάνοντας κλικ εδώ.
