Η χαρά που μας προτείνει ο Απόστολος Παύλος
πηγάζει από την αλήθεια του Εσταυρωμένου Χριστού

Του Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνού

Αν και η Εκκλησία μας γνωρίζει πως οι ημέρες που ακολουθούν θα είναι γεμάτες μελαγχολία και οδύνη εξ αιτίας των Θείων Παθών και ιδιαίτερα της Σταυρώσεως του Κυρίου μας, σήμερα, Κυριακή των Βαΐων, τόσο η ευαγγελική όσο και η αποστολική περικοπή που μας παρουσιάζει είναι γεμάτες από χαρά. Μόνον που η χαρά της μιας και της άλλης δεν είναι η ίδια.
Ξεκινώντας από το Ευαγγέλιο, διαπιστώνουμε πως είμαστε προσκεκλημένοι σε μία είσοδο θριάμβου. Πρόσωπα χαρούμενα, κάθε ηλικίας, υποδέχονται στην Ιερουσαλήμ τον Μεσσία. Ο δρόμος Του στρώνεται με πολύχρωμα υφάσματα, οι άνθρωποι κρατούν βάγια και αναφωνούν: «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου!»
Εκείνος, καθισμένος πάνω σε ένα γαϊδουράκι, δεν αρνείται την υποδοχή. Το βλέμμα Του όμως είναι σοβαρό, διότι γνωρίζει τα πάντα. Γνωρίζει πως για τους Ρωμαίους είναι ύποπτος, για τους Γραμματείς και Φαρισαίους βλάσφημος, για το ιερατείο που εμπορεύεται τον πλούτο του Ναού επικίνδυνος και για τους Εβραίους συμπατριώτες του ο μεγάλος άγνωστος. Γνωρίζει πως οι προσδοκίες του λαού, γρήγορα θα μεταστραφούν σε οργή, που θα Τον οδηγήσουν στον Σταυρό. Γι’ αυτό και στην εικόνα της Βαϊοφόρου, μας κοιτά σαν να μας προειδοποιεί για τα επερχόμενα.
Έχουμε όμως και την χαρά της αποστολικής περικοπής. Πρόκειται για την χαρά του Αποστόλου Παύλου, όπως αποκαλύπτεται στο τέταρτο κεφάλαιο της Επιστολής του προς Φιλιππησίους, από την οποία ακούσαμε σήμερα υπέροχους και χαρμόσυνους στίχους: «Πάντοτε να χαίρεστε με την χαρά που δίνει η σχέση σας με τον Χριστό. Για τίποτε να μην αγωνιάτε. Από τον Θεό, ό,τι επιθυμείτε να το ζητάτε με την προσευχή, πάντοτε όμως με ευχαριστία και ευγνωμοσύνη για όσα σας έχει ήδη δώσει. Και να είστε βέβαιοι πως ποτέ δεν θα χάσετε την ειρήνη που εκείνος χαρίζει».
Αυτή η χαρά του Αποστόλου των Εθνών, στην οποία μας καλεί να συμμετάσχουμε και εμείς, είναι χαρά βέβαιη, σταθερή, ασφαλής και δεν κινδυνεύει από όσα φέρνει η ζωή. Η χαρά που μας προτείνει ο Απόστολος Παύλος δεν πηγάζει από τις ουτοπικές προσδοκίες των Εβραίων, αλλά από την αλήθεια του Χριστού. Όχι του Χριστού – θριαμβευτή αλλά του Χριστού – Εσταυρωμένου. Μα, είναι δυνατόν, αναρωτιόμαστε, ο σταυρικός θάνατος, ο πιο ατιμωτικός θάνατος, ο προορισμένος για τους χειρότερους εγκληματίες, να αποτελεί πηγή χαράς; Από που, άραγε, αντλεί ο Παύλος τόση χαρά;
Πρώτα, από την πίστη και την βεβαιότητά του, πως στο πλάι του βρίσκεται ένας Θεός ζωντανός, που πέθανε πάνω σε έναν Σταυρό, ο θάνατος όμως δεν τον νίκησε. Άρα, τί μπορεί πλέον να φοβίσει τον μεγάλο Απόστολο; Κάθε απειλή, κάθε κίνδυνος, κάθε δυσκολία, αναχαιτίζονται από την βεβαιότητά του πως, με τη βοήθεια του ζώντος Θεού, όλα μπορούν να ξεπεραστούν.
Δεύτερη πηγή χαράς για τον Παύλο είναι η ευγνωμοσύνη. Δεν ξεχνά το παρελθόν του. Θυμάται πάντα πως ήταν ένας φανατικός διώκτης Αυτού, που τώρα φέρει στις πλάτες του και Τον κηρύττει σε όλη την Οικουμένη. Το όραμα της Δαμασκού βρίσκεται πάντα στην μνήμη του. Η γλυκιά φωνή της συγγνώμης που άκουσε, του έχει σφραγίσει την καρδιά και τον έχει μεταβάλλει σε έναν αφοσιωμένο φίλο και ακόλουθό Του.
Τέλος, μια τρίτη πηγή χαράς αποτελεί για εκείνον η άφεση στο θέλημα του αγαπημένου του Εσταυρωμένου. Τίποτα δεν Του ζητά. Δεν έχει θέλημα δικό του. Θέλημά του έχει γίνει το θέλημα του Χριστού. Όπως γράφει και ο ίδιος: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός», δηλαδή, «Δεν ζω πλέον εγώ, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός» (Γαλ. 2,20).
Αυτές οι δύο χαρές στέκονται σήμερα ενώπιόν μας και μας καλούν να επιλέξουμε: Ανήκουμε, μήπως, στους Ιεροσολυμίτες, των οποίων η χαρά προέρχεται από την βεβαιότητα πως ο Χριστός θα εκπληρώσει το θέλημά τους; Ή ακολουθούμε τον Παύλο, ο οποίος έχει παραδώσει την ζωή τους στον Χριστό, είναι έτοιμός να αποδεχθεί το θεϊκό θέλημα και σε κάθε περίσταση της ζωής, εύκολη ή δύσκολη, η καρδιά του παραμένει γεμάτη ευγνωμοσύνη για την πρόνοια και την αγάπη του Θεού που τον περιβάλλει;
Σήμερα ξεκινά η σημαντικότερη εβδομάδα της λατρευτικής ζωής της Εκκλησίας μας. Τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν είναι συγκλονιστικά. Ο Κύριος των Δυνάμεων, ο κραταιός Θεός των Πατριαρχών και των Προφητών, ο Δημιουργός του σύμπαντος και του χρόνου, θα δεχτεί στην ανθρώπινη φύση Του όλη την οδύνη και όλα τα δεινά που επισώρευσε στο ανθρώπινο γένος η παρακοή και η αμαρτία. Το μυστήριο αυτό δεν χωρά στον ανθρώπινο νου. Γίνεται κατανοητό μόνο με την καρδιά, αρκεί αυτή να γεμίσει από ευγνωμοσύνη για την άπειρη θεϊκή φιλανθρωπία και να στραφεί με όλη την δύναμή και όλη την εμπιστοσύνη της προς τον Αναστημένο Χριστό.
Για τον λόγο αυτό, πρέπει να αξιολογήσουμε την πίστη μας και να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Έχουμε, άραγε, πίστη ολοκληρωτική ή, μήπως, πίστη υπό προϋποθέσεις; Από την απάντηση θα εξαρτηθεί και η χαρά, για την οποία τόσο διψά η ψυχή μας! Οι δύο επιλογές μας είναι ξεκάθαρες:
Όσο παραμένουμε κοντά στον Θεό, προσδοκώντας να εκπληρώσει το δικό μας θέλημα και, μάλιστα, με τον τρόπο που εμείς επιθυμούμε, η χαρά μας θα είναι προσωρινή και θα διαρκεί όσο το θέλημά μας συμβαδίζει με το δικό Του. Όσο όμως δεν Τον εγκαταλείπουμε, ακόμη και όταν, για λόγους που μόνον Εκείνος γνωρίζει, οι προσδοκίες μας διαψεύδονται και οι σχεδιασμοί μας δεν ευοδώνονται, η χαρά δεν πρόκειται ποτέ να στερέψει και η ειρήνη θα συνεχίσει να γεμίζει την ψυχή μας.
Ο Σταυρός στον Γολγοθά έχει αρχίσει ήδη και υψώνεται. Ας αναρωτηθούμε: Ποιά θέση θα πάρουμε; Θα σταθούμε δίπλα στους Εβραίους που περιμένουν ένα θαύμα για να πιστέψουν; Θα σταθούμε δίπλα στον ληστή που περιμένει να εκπληρωθεί το θέλημά του; Θα σταθούμε δίπλα στους Ρωμαίους που, αδιάφοροι και ξένοι με όσα συγκλονιστικά συμβαίνουν, εκπληρώνουν απλώς ένα καθήκον; Ή θα παραδώσουμε τη ζωή μας στον Θεό, θα Τον εμπιστευτούμε όπως ο εκ δεξιών ληστής και θα τον ικετέψουμε με τα λόγια του: «Μνήσθητί μου Κύριε όταν έλθης εν τη βασιλεία Σου»
Κάθε φορά που ακούμε στην Θεία Λειτουργία: “εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα”, ας ενισχύεται η εμπιστοσύνη μας στον Χριστό, ώστε, σε κάθε περίσταση της ζωής μας, να Τον αφήνουμε να ενεργεί με όποιον τρόπο θεωρεί καλύτερο, βέβαιοι πως το θέλημά Του είναι ένα και μοναδικό: Να μας υποδεχτεί ως πολίτες της επουράνιας Βασιλείας Του.