Του Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνού
«Ὦ πανύμνητε Μῆτερ,
ἡ τεκοῦσα τῶν πάντων Ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον…»
Μέσα από αυτές τις γραμμές, του τελευταίου Οίκου των Χαιρετισμών, ο υμνογράφος βρίσκει τον τρόπο, να συνοψίσει το δόγμα της πίστεως, που αναφέρεται στην Θεοτόκο και αποτελεί την υπόθεση του Ακαθίστου Ύμνου. Η Μητέρα του Θεού, χαιρετίζεται ως «Πανύμνητος», λέξη στην οποία, περιέχεται το μεγαλείο και η δόξα της Παναγίας μας, διότι γέννησε τον Αγιώτατο Λόγο του Πατρός, ο οποίος υπερβαίνει την αγιότητα όλων των άλλων Αγίων, αφού οι Άγιοι την δόξα τους, την οφείλουν στον ένσαρκο Λόγο του Θεού, τον Χριστό, χωρίς την δύναμη του οποίου, τίποτε δεν θα μπορούσαν να επιτύχουν, «ότι χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν».
«Και της μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως τους σοι βοώντας, Αλληλούϊα». Απευθύνουμε αυτήν την ικεσία στην Υπέρμαχο Στρατηγό του Γένους και Μητέρα του Χριστού, όπως δια πρεσβειών της, μας σώσει τους πιστούς από κάθε συμφορά εσωτερική και εξωτερική, που αντιμετωπίζουμε και το κυριότερο, να μας λυτρώσει από την αιώνια κόλαση, που είναι και ο κύριος στόχος και αγώνας μας.
Γι’ αυτό και η Θεοτόκος ονομάζεται «ιλασμός (εξιλέωση) και σωτηρία των ανθρώπων». Βέβαια, εκείνος που σώζει τον κόσμο από την αμαρτία και τον αιώνιο πνευματικό θάνατο, είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Η Παναγία μας είναι η συνεργός και η συνεργασία της εντοπίζεται στην δυνατότητα ενανθρωπήσεως, που παρείχε στον Υιό του Θεού. Ο Χριστός είναι η πηγή της σωτηρίας και της λυτρώσεως. Η Κυρία Θεοτόκος είναι όμως, η διάκονος της Χάριτος, η οικονόμος του Μυστηρίου της σωτηρίας, εν ονόματι πάντοτε του Υιού Της. Γι’ αυτό εξάλλου προσευχόμαστε: «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς», προσδοκώντας στην σωτήρια μεσιτεία Της, στον Χριστό.
Η Μητέρα του Θεού έχει μεγάλη χάρη και παρρησία προς τον άχραντο Τόκο Της. «Πολλά γαρ ισχύει δέησις Μητρός προς ευμένειαν Δεσπότου». Και επειδή είναι Μητέρα του Θεού, αγαπά και την Εκκλησία, που είναι το μυστικό και άχραντο Σώμα Του. Έτσι, όπου Εκκλησία, εκεί και η Παναγία, που μπορεί να χορηγήσει την λυτρωτική Χάρη του Υιού Της.
Η Θεοτόκος είναι «ευδοκία Υιού», οικονόμος της «σωτηρίου χάριτος». Ο Χριστός ευδοκεί στους Αγίους Του και ιδιαίτερα στην Παναγία Μητέρα Του. Συνεπώς, η Θεοτόκος είναι αληθινή μεσίτρια προς τον Θεό και η μεσιτεία Της, είναι μεσιτεία δεήσεως και ικεσίας. Πρεσβεύει η Παναγία μας, για την σωτηρία του σώματος της Εκκλησίας Του, την σωτηρία των πιστών, που καταφεύγουν στην κραταιά σκέπη και προστασία Της.
Με αυτό τον τρόπο μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως τους διάφορους χαρακτηρισμούς, που η ευσέβεια της Εκκλησίας αποδίδει στην Υπέραγνη Μητέρα του Θεού όπως «σκέπη», «προστασία», «τείχος», «καταφυγή», «οχύρωμα», «λιμήν», «βοήθεια», κλπ. Σε όλες αυτές τις φράσεις, αποτυπώνεται η βαθύτατη πίστη της Εκκλησίας, στον σωτήριο ρόλο της Θεοτόκου για τους ανθρώπους.
Η πεποίθηση αυτή, είναι βαθύτατα ριζωμένη στην συνείδηση, την ευσέβεια και την λατρεία της Ορθοδοξίας. Η Παναγία μας, είναι τόσο βαθιά ενωμένη με την Ορθοδοξία, ώστε δεν θα ήταν υπερβολή να λέγαμε, ότι οποιαδήποτε παραχάραξη του δόγματος Εκείνης, θα επέφερε ταυτόχρονα και την κατάρρευση του όλου δογματικού και πνευματικού οικοδομήματος της πίστεώς μας.
Ας προσευχόμαστε, λοιπόν, και ας στηρίζουμε την σωτηρία μας στην Κυρία Θεοτόκο, ώστε «της απορρήτου δόξης του Υιού και Θεού Της, ημάς κληρονόμους αποδεικνύουσα».
