• Κυριακή 15 Ιανου αρίου 2017 και το χιόνι, το οποίο είχε καλύψει με το λευκό του πέπλο ολόκληρη την περιοχή του ορεινού Θέρμου πριν από μια εβδομάδα και περισσότερο και συνέχισε και τις επόμενες μέρες κάθε τόσο να ενισχύει με την προσθήκη νέου μανδύα τη λευκότητα της απαστράπτουσας στολής που πρόσφερε στη φύση, παρέχοντας εικόνες άφατης ομορφιάς σ’ αυτή την έτσι κι αλλιώς πανέμορφη περιοχή, έχει πλέον φανερά υποχωρήσει ειδικά στα προσηλιακά μέρη, και σ’ αυτό συνέβαλε τα μέγιστα και η βροχή που το ακολούθησε τις τελευταίες μέρες.

Συνεχίζει όμως να είναι μπόλικο στα απόσκια και δεν έχει πάψει να δηλώνει την παρουσία του μέχρι και στα κατώμερα της περιοχής,ακόμη και στα αργασμένα από την τριβή του νερού ποταμολίθια της κοίτης των ποταμιών της αντάμα με το νερό που τρέχει ακριβώς δίπλα βιαστικό και ενίοτε αφρισμένο, ενώ το πληθωρικό κατάλευκο σεντόνι στις γυμνές κορυφές και στα υψώματα τριγύρω υποδηλώνει την αφθονία της παρουσίας του εκεί.

Έτσι αποκαλύπτεται δειλά δειλά η μουντάδα που αναδίδει, είναι αλήθεια, το πολύχρωμο ένδυμα της χειμωνιάτικης ορεινής φύσης με τις γνώριμες αποχρώσεις του χειμώνα διανθισμένες πού και πού με ολόασπρες χιονένιες πινελιές, άλλες μικρότερες κι άλλες μεγαλύτερες και εκτεταμένες. Μια μουντάδα που φαντάζει απόκοσμη μέσα στη γαλαζωπή άχνα που αναδίδει το παγωμένο τοπίο στο πρώτο αντίκρισμα του πρωινού ήλιου, αποτυπωμένη με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο στα απογυμνωμένα πλατάνια, τα οποία κυριαρχούν στις ρεματιές που παντού τριγύρω αυλακώνουν το άγριο βουνίσιο τοπίο, όπως και στους διάσπαρτους βράχους – που συναντάς σε αφθονία, είναι αλήθεια, στην περιοχή αυτή – να ξεπετάγονται γυμνοί από τα σπλάχνα της γης σε διαφορετικά χρώματα, σχήματα και μεγέθη.

Ομορφιά άλλου τύπου διαδέχεται τώρα πλέον το λευκό πανόραμα του τοπίου. Ομορφιά που δεν έχει σχέση με την ολόλευκη φορεσιά με την οποία έντυσε ο ουρανός τη γη στην περιοχή αυτή τις προηγούμενες ημέρες, αλλά που προέρχεται από τα σπλάχνα της γης αυτή τη φορά. Το χιόνι, με τη βοήθεια και της βροχής που ακολούθησε τις χιονοπτώσεις τις τελευταίες ημέρες, αλλάζει σιγά σιγά μορφή. Ξαναπαίρνει αυτή που είχε πριν ανέβει στον ουρανό και ξαναπέσει στη γη με τη μορφή των χιονένιων νιφάδων. Ξαναγίνεται το “ζωογόνο ύδωρ”, το οποίο εισχωρεί νωχελικά από κάθε πόρο, ακόμη και τον πιο μικρό, στο κορμί της γης και κυκλοφορεί στις φλέβες της αναζωογονώντας το φαινομενικά νεκρό κορμί της. Έτσι η γη, κορεσμένη πλέον από την ξέχειλη δροσιά του, κρατά εγκλωβισμένο παντού στο κορμί της όσο της χρειάζεται κι όσο πιο πολύ μπορεί να χωρέσουν οι δεξαμενές που κρύβει στα σπλάχνα της και το υπόλοιπο το επιστρέφει σε υγρή πλέον μορφή, άχρωμο και φιλτραρισμένο πολλαπλά, όπως και εμπλουτισμένο ενίοτε με τα πολύτιμα στοιχεία του μετάλλου της κάθε επιμέρους περιοχής της, ως αντίδωρο στη φύση που της το πρόσφερε ως δώρο σε στερεά μορφή και σε λευκή απόχρωση.

Έτσι, είναι χάρμα για τις αισθήσεις να παρακολουθεί κανείς το νερό να ξεπηδά γάργαρο από κάθε είδους πηγή, μικρή ή μεγάλη, μόνιμη ή εποχιακή, να ξεχύνεται σε ρυάκια στην αρχή, σχηματίζοντας ρέματα, μικρότερα και μεγαλύτερα στη συνέχεια, μουρμουρίζοντας, καθώς κατρακυλά προς τα κατώμερα, αλλού ήρεμα κι αθόρυβα, αλλού τρέχοντας αφρισμένο σαν αφηνιασμένο άτι με ακατάσχετη ορμή κι αλλού κατρακυλώντας με πάταγο από μικρότερους ή μεγαλύτερους καταρράκτες, για να προλάβει να φτάσει μια ώρα αρχύτερα στον προορισμό του. Να αναζωογονήσει κάθε ζωντανό οργανισμό, να ξαποστάσει, αν προλάβει και για για όσο χρόνο του λάχει, στη βαθιά αγκαλιά της γης, στα μικρά ή στα μεγάλα κοιλώματά της, στις λίμνες, στις θάλασσες ή στους ωκεανούς της, ωσότου η επενέργεια του ζωοδότη ήλιου το ξαναστείλει ως αερικό αυτή τη φορά στον ουρανό, για να ξανακατέβει στη γη ως ψιχάλα, βροχή, χιόνι ή χαλάζι – ποιος ξέρει σε ποια άλλη μακρινή γη ή θάλασσα κάθε φορά – συνεχίζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το αέναο ταξίδι του από τη γη στον ουρανό και από τον ουρανό στη γη και ζωοδοτώντας το άψυχο χώμα καθώς και όλα τα ζωντανά πλάσματα της γης.

Γι’ αυτό προσπάθησα να μεταφέρω εδώ, σε όποιον βαθμό αυτό είναι δυνατό, μια ενδεικτική μόνο εικόνα από το χειμερινό σκηνικό που περιγράφεται παραπάνω. Ένα σκηνικό από την καρδιά του χειμώνα, όπως το αντίκρισα να ξεπροβάλλει την προαναφερόμενη ημέρα στη μικρή πατρίδα, τα Αμπέλια της Τοπικής Κοινότητας Κοκκινόβρυσης του Δήμου Θέρμου, το χωριό – μπαλκόνι στο φαράγγι του Γιδομανδρίτη, μια επιμέρους περιοχή του ορεινού Θέρμου με πολλαπλά θέλγητρα και πλεόνασμα, είναι αλήθεια, φυσικής ομορφιάς. Ένα σκηνικό, το οποίο συντίθεται από ενδεικτικές εικόνες και ήχους από τη φύση της περιοχής του εν λόγω χωριού και κυρίως από την κίνηση του νερού σ’ αυτή. Εικόνες, αντίστοιχες των οποίων μπορεί να συναντήσει κανείς σε ολόκληρο το ορεινό Θέρμο και οι οποίες αποτυπώνουν το μεγαλείο της πολύτροπης φύσης που ο δημιουργός απλόχερα δώρισε σ’ αυτόν το τόπο.

Ο στόχος διττός. Κυρίαρχα, προφανώς να καταστεί κοινωνός του περιγραφόμενου αυτού μεγαλείου της φύσης καθένας που έλκεται από τα θέλγητρά της, καθένας που ξέρει να γεύεται την άδολη ομορφιά της και που δεν του δόθηκε η ευκαιρία να αποκομίσει μια παρόμοια εμπειρία τέτοιες μέρες που η φύση προβάλλει απλόχερα τα χειμερινά της θέλγητρα. Συνοδευτικά, αυτό να λειτουργήσει ως ένα ακόμη έναυσμα για προβληματισμό από τους εκπροσώπους των αρμόδιων φορέων, ώστε να προωθηθεί η υλοποίηση των υποδομών που είναι απαραίτητες προκειμένου να προσελκύσει το ορεινό Θέρμο πολλούς επισκέπτες κατά πως αρμόζει στο σπάνιο φυσικό κάλλος της περιοχής αναφοράς του, καθώς δεν έχει καμία λογική βάση η καθ’ όλα αξιοπρόσεκτη αυτή περιοχή να επικοινωνεί ακόμη σήμερα με υποτυπώδεις χωματόδρομους, με αποτέλεσμα να παραμένει άγνωστη στο ευρύ κοινό και αναξιοποίητη.
Το ορεινό Θέρμο αποτελεί βασικό τμήμα της ευρύτερης περιοχής που συνιστά ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, αυτής του Δήμου Θέρμου στην ολότητά του, και ως τέτοιο δεν επιτρέπεται να παραμένει αποκομμένο από τον υπόλοιπο κόσμο.

Χ.Κωστακόπουλος