Μέσα σε κλίμα συγκίνησης έγινε τη Δευτέρα 9 Απρίλη η κηδεία του παλαίμαχου κομμουνιστή Κώστα Ντάλα στη γενέτειρά του, τα Παλιάμπελα Βόνιτσας, παρουσία συγγενών, φίλων, χωριανών, συναγωνιστών και συντρόφων του.
Το «παρών» έδωσε αντιπροσωπεία της ΤΕ Αιτωλοακαρνανίας και της ΤΕ Λευκάδας του ΚΚΕ, ενώ παρέστη ακόμη ο συνεξόριστός του από τα χρόνια της επτάχρονης δικτατορίας των συνταγματαρχών στη Γυάρο και στη συνέχεια στο Λακκί της Λέρου Κώστας Κολυβάς (Μπερδεμπές).
Το φέρετρο ήταν στολισμένο με την κόκκινη σημαία του ΚΚΕ ενώ το τελευταίο «αντίο» στον Κώστα Ντάλα, είπε εκ μέρους της ΚΟ Αιτωλοακαρνανίας του ΚΚΕ ο Νίκος Μωραΐτης, βουλευτής του ΚΚΕ.
Μεταξύ άλλων, στην ομιλία του ο Ν. Μωραΐτης σημείωσε:
«Σύντροφε Κώστα, φεύγεις με τη συνείδησή σου ήσυχη ότι σε όλη σου τη ζωή έπραξες το καθήκον σου στο ακέραιο.
Εκ μέρους της ΚΟ Αιτωλοακαρνανίας του ΚΚΕ, δίνουμε σήμερα τον ύστατο χαιρετισμό, σε έναν ακριβό και αγαπημένο σύντροφο, που σημάδεψε για πολλά χρόνια τη δράση της Οργάνωσής μας.
Ο Κώστας Ντάλας γεννήθηκε το 1924 στα Παλιάμπελα στους κόλπους μιας φτωχής αγροτικής οικογένειας. Μαθημένος από μικρός στη σκληρή και δύσκολη ζωή του αγρότη, κλήθηκε από παιδί να αντιμετωπίσει τις στερήσεις και τον αγώνα για το καθημερινό ψωμί της οικογένειας. Η Κατοχή τον βρίσκει νεαρό παλικάρι, μαζί με τα τρία του μεγαλύτερα αδέρφια Νίκο, Χρήστο και Μιχάλη. Και τα τρία αδέρφια του Κώστα Ντάλα υπηρετούν στο 2/39 Σύνταγμα του ΕΛΑΣ Ξηρομέρου, με έδρα το χωριό Κωνωπίνα και συνταγματάρχη τον Παντελή Κατσαρό.
Ο Κώστα Ντάλας θέλει να πολεμήσει κι αυτός τον κατακτητή και τους συνεργάτες του, αλλά είναι πολύ μικρός για τον ΕΛΑΣ. Το 1943 εντάσσεται στην ΕΠΟΝ και αναλαμβάνει ένα ιδιαίτερα δύσκολο και σημαντικό έργο: τη μεταφορά εφοδίων για τους Αντάρτες, μέσα από τα φυλάκια και τις περιπόλους των Γερμανών. Η οικογένειά του και όλο το χωριό μαζεύουν ρούχα και εφόδια και η ΕΠΟΝ τα μεταφέρει κρυμμένα σε καλάθια κάτω από τη μύτη των Γερμανικών περιπόλων. Οι Γερμανοί, παρά το γεγονός ότι δεν τους πιάνουν ποτέ, αντιλαμβάνονται τη στράτευση του χωριού στο πλευρό του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και το καλοκαίρι του 1944 πυρπολούν τα σπίτια πολλών προοδευτικών οικογενειών. Ανάμεσά τους είναι και το σπίτι της οικογένειας Ντάλα.
Μετά την Απελευθέρωση, ο Κώστας Ντάλας οργανώνεται στο ΚΚΕ. Με τους νεολαίους του χωριού πρωτοστατούν στην ανοικοδόμηση του χωριού τους από τις καταστροφές της Κατοχής. Σύντομα ξεσπά η Λευκή Τρομοκρατία και οι διώξεις της Εθνικής Αντίστασης και των αγωνιστών του ΚΚΕ σε ολόκληρη τη χώρα. Ο αδελφός του Κώστα, Χρήστος βρίσκεται διωκόμενος στα βουνά του Ξηρομέρου με τον Κατσαρό. Δολοφονείται από παρακρατικούς και χωροφύλακες το 1946. Ο άλλος αδερφός του, ο Νίκος βρίσκεται εξόριστος στο Β΄ Ειδικό Τάγμα Οπλιτών της Μακρονήσου. Ο Κώστας Ντάλας μαζί με τον άλλο του αδερφό Μιχάλη παλεύει καθημερινά για το ψωμί της οικογένειας, κάτω από ένα αφάνταστο κλίμα τρομοκρατίας.
Μετά τον Εμφύλιο, ο Κώστας Ντάλας οργανώνεται στην ΕΔΑ. Πρωτοστατεί και αγωνίζεται για τα δικαιώματα των αγροτών. Τον Απρίλη του 1967, με την επιβολή της αμερικανόδουλης δικτατορίας, συλλαμβάνεται μαζί με δεκάδες Ξηρομερίτες και Λευκαδίτες και με αρματαγωγό στέλνεται εξόριστος στη Γυάρο και στη συνέχεια στο Λακκί της Λέρου όπου παρέμεινε από τους τελευταίους μέχρι τη απόλυσή του. Δήλωση μετανοίας δεν υπέγραψε ποτέ, παρά τους βασανισμούς, τους εκβιασμούς, τις οικογενειακές δυσκολίες που πέρασε. Μετά τη μεταπολίτευση συνεχίζει τη δραστήρια δράση του μέσα από τις γραμμές του Κόμματος αναλαμβάνοντας θέσεις ευθύνης στην περιοχή και στη συνέχεια αγωνίστηκε ενάντια στον οπορτουνισμό, για τη διατήρηση του Κόμματος και του μαρξιστικού-λενινιστικού του χαρακτήρα.
Ως το τέλος της ζωής του συμμετέχει ως κομματικό μέλος της ΚΟΒ Ακτίου – Βόνιτσας στη κομματική ζωή και δράση.
Πάντα διαπαιδαγωγικός με το λόγο του και το παράδειγμα του στους νεότερους, με τη συνέπεια του και την απαιτητικότητα του για τα καθήκοντα. Ενημερώνονταν μέχρι τέλος από το «Ριζοσπάστη».
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον ακούραστο σύντροφό μας, που ενδιαφερόταν για όλα τα μικρά και μεγάλα προβλήματα της οργάνωσης για κάθε κινητοποίηση και σύσκεψη που γινόταν. Δεν θα ξεχάσουμε τον πατρικό τρόπο των παρεμβάσεων του, που πάντα σε δύσκολες και κρίσιμες στιγμές έδινε κουράγιο, ενέπνεε αισιοδοξία και δύναμη.
Γι΄ αυτό δεν είναι τυχαία, ούτε και τυπική η εκτίμηση που είχες κερδίσει. Ο σ. Κώστας ανήκε όπως και πολλοί άλλοι στην υπέροχη γενιά των κομμουνιστών και αγωνιστών, που όχι μόνο δεν λύγισαν μπροστά στις δυσκολίες, στη ανάκριση, στην φυλακή και στη βιαιοπραγίες αλλά και δίδαξαν αντοχή, συνέπεια και επιμονή στον αγώνα για μια άλλη κοινωνία σοσιαλιστική – κομμουνιστική.
Γι΄ αυτό και εμείς όλοι εδώ, ιδιαίτερα οι νεότερες γενιές έχουμε πάρει την απόφαση να συνεχίσουμε σε αυτό τον δρόμο. Ξέρουμε ότι αυτό είναι που θα ευχαριστούσε και τον σύντροφο Κώστα. Να βλέπει την σπορά της γενιάς του να ανθίζει.
Στους συγγενείς σου μεταφέρουμε τα θερμά συλλυπητήρια όλων μας.
Δίνουμε υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο που και εσύ βάδισες σταθερά σε όλη σου τη ζωή.
Η γη που αγάπησες και δούλεψες όσο λίγοι, θα σε δεχτούν με αγάπη και ευγνωμοσύνη. Να έχεις καλό ταξίδι και η παρουσία σου θα είναι κοντά μας.
Στο καλό, σύντροφε Κώστα».
