- O Παπα-Ηλίας γράφει για τον Αγρινιώτη παπα-Κώστα Βαλή με αφορμή την πρόσφατη ονοματοδοσία οδών στο Αγρίνιο
Την Παρασκευή 29/9 παραβρέθηκα στη σχετική με την ονοματοθεσία οδών της πόλης του Αγρινίου συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου. Όπου πήρα το λόγο σχετικά με την περίπτωση του παπα-Κώστα Βαλή, ο οποίος έγραψε με τα παράτολμα κατορθώματά του λαμπρές σελίδες ηρωισμού, όχι μόνο σχετικά με την τοπική αλλά και την πανελλαδική ιστορία. Που ωστόσο αγνοείται επιδεικτικά για πάνω από εβδομήντα χρόνια απ’ απ’ τα Δημοτικά συμβούλια της πόλης, τα οποία αρνούνται τη στοιχειώδη ευγνωμοσύνη απέναντί του για την προς την πατρίδα προσφορά του, δίνοντας έστω και σε μια οδό το όνομά του. Αλλά με διέκοψε ο κ. Γραμματέας, ισχυριζόμενος ότι το θέμα αυτό δεν μπορούσε να συζητηθεί δεδομένου ότι δεν έχει προηγηθεί σχετικό αίτημα προς την αρμόδια για το θέμα Επιτροπή Ονοματοθεσίας. Όμως… ……….…
Όπως εκ των υστέρων διαπίστωσα ένα τουλάχιστο εκ των μελών της Επιτροπής ήταν ενήμερο σχετικά. Και, όπως μου είπε, «αν αληθεύουν τα περί του παπα-Βαλή λεγόμενα, οπωσδήποτε είναι άξιος να του αποδοθούν οι δέουσες τιμές». Αλλά ενήμεροι, όπως φαίνεται, πρέπει να ήσαν και άλλοι. Γιατί, όπως μου είπε η θυγατέρα του παπα-Βαλή, Βασιλική, την κάλεσαν επί του προηγουμένου Δημάρχου στο Παπαστράτειο Μέγαρο Αγρινίου, όπου θα της προσέφεραν μια ανθοδέσμη προκειμένου έτσι να τιμήσουν τον πατέρα της. Πράγμα που αρνήθηκε, δεδομένου ότι αισθανόταν πως μια τέτοια «τιμή» ήταν εμπαιγμός απέναντί της και προσβολή στη μνήμη του πατέρα της. ……….…
Και μπαίνει το ερώτημα: Γιατί δεν ενδιαφέρθηκαν να διερευνήσουν την αλήθεια των όχι απλώς περί του παπα-Βαλή, θρυλουμένων, αλλά και με πολλαπλά ντοκουμέντα επιβεβαιωμένων; Μήπως με τη σκέψη πως, αν αποσιωπηθεί η περίπτωσή του για μερικές δεκάδες ακόμη χρόνια, θα κατισχύσει θριαμβευτικά η σε βάρος του πολυετής ομερτά του τοπικού θρησκευτικού κατεστημένου; Το οποίο, όπως ποικιλοτρόπως είναι γνωστό επιμελείται με ιδιαίτερο ζήλο, όχι μόνο των νεκρών αλλά κι των ζωντανών το «θάψιμο»!… ……….…
Και ακολουθεί ένα άλλο ερώτημα: Αλήθεια αυτοί που επί τόσα χρόνια, προφανώς για λόγους ψηφοθηρίας ή κομματικής ιδεοληψίας, «έθαψαν» στο εφτάδιπλο σκοτάδι της αχαριστίας και αγνωμοσύνης τον παπα-Βαλή γνωρίζουν πολλούς που θα αποτολμούσαν όχι να προβούν αλλά έστω να διανοηθούν παρόμοιες με του παπα-Βαλή παράτολμες πράξεις ηρωισμού; Που σημαίνει ότι και η απλή σύγκριση του παπα-Βαλή με κάποιους απ’ τους προτεινόμενους απ’ την Επιτροπή Ονοματοθεσίας στην προκειμένη περίπτωση, αποδεικνύει– χωρίς υπερβολή -ότι μεσολαβεί μεγάλη απόσταση ανάμεσά τους. Γιατί ποιος θα τολμούσε να πραγματοποιήσει τις-τριανταπέντε περίπου (35)-εικονικές κηδείες που έκανε το 1943, προκειμένου να μεταφέρει τα όπλα των ιταλών σπ’ τις αποθήκες στο νεκροταφείο, απ’ όπου τα έπαιρναν οι αντάρτες; Ή ακόμη πολύ περισσότερο θα τολμούσε μπροστά στα μάτια του γερμανού φρουρού να προσφέρει στους-τριάντα (30) περίπουφυλακισμένους θανατοποινίτες Ηπειρώτες μέσα σε κεσέ γιαουρτιού το σιδηροπρίονο της τρίχας, με το οποίο έκοψαν τα κάγκελα του κελιού τους, για να πετάξουν προς την ελευθερία (1944). Ούτε βέβαια τόσα άλλα που πρόσφερε με τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στην Επιτροπή Εθνικής Αλληλεγγύης υπέρ του δεινά μαστιζόμενου λαού. ……….…
Ας γίνει, λοιπόν, η σχετική διερεύνηση κι ας προβάλουν τις θέσεις τους και οι τυχόν ενιστάμενοι. Όχι βέβαια με αοριστολογίες, αλλά με ντοκουμέντα, όπως αυτά, που με θουκυδίδεια ακρίβεια και αμεροληψία παραθέτει ο Φίλιππος Γελαδόπουλος στην αυτοβιογραφία του παπα-Βαλή αλλά και στο σχετικό με τη Μαρία Δημάδη βιβλίο του. Δεδομένου ότι ο παπα-Βαλής υπήρξε άμεσος συνεργάτης της Μαρίας και ο αναντικατάστατος ενδιάμεσος κρίκος, προκειμένου να διαβιβάζονται τα σχέδια των γερμανών στους αντάρτες. Βέβαια οι «εθνικόφρονες» γερμανοτσολιάδες δολοφόνησαν τη Μαρία, για να της αφιερώσουν οι δημοτικοί άρχοντες την επώνυμή της πλατεία, ενώ τον παπα-Βαλή τον εμπιστεύτηκαν, όπως φαίνεται, στους συνεχιστές του έργου τους, για να τον περιποιηθούν αναλόγως . ……….…
Μου έκανε δε εξαιρετική εντύπωση το γεγονός ότι, όταν κατέθεσα στη Δημαρχία τη σχετική με την ονοματοθεσία του παπα-Βαλή αίτηση κάποιος υπάλληλος επιμόνως με ρώτησε αν ήταν δεξιός ή αριστερός. Για να του απαντήσω ότι αδιαμφισβήτητα ήταν πατριώτης που αγωνίστηκε παλικαρίσια και διακινδύνευσε τα μέγιστα για την πατρίδα και τους κινδυνεύοντες συνανθρώπους του. Όμως το γεγονός ότι συνεργάστηκε με το ΕΑΜ υποδηλώνει, όπως φαίνεται, για κάποιους ότι ήταν οπαδός ενός αθέου καθεστώτος. Κι όμως τόσο απ’ τα πραττόμενά του όσο κι απ’ τα γραφόμενά του προκύπτει ότι ήταν ένας πανάξιος κληρικός και μεγάλος πατριώτης. Και δεν είναι καθόλου επίμεμπτο το γεγονός ότι συνεργάστηκε μ’ εκείνους που αγωνίζονταν υπέρ της πατρίδας και εναντίον των κατακτητών και ποικιλοτρόπως στάθηκαν στο πλευρό του δεινά μαστιζόμενου λαού.
……….… Σχετικά αναφέρει στην αυτοβιογραφία του ο παπα- Βαλής ότι επισκέφθηκαν μαζί με τον τότε Αρχιερατικό Αγρινίου, αείμνηστο Παπαποστόλη Φαφούτη το γερμανό διοικητή, για να του ζητήσουν να μην καίνε τις εκκλησιές. Κι εκείνος αποκρίθηκε πως έκαναν ο, τι τους υποδείκνυαν οι γερμανοτσολιάδες. Εκ των οποίων ένας, όπως αναφέρει ο παπα-Βαλής, χτύπησε με το ξίφος την εικόνα της Παναγίας. Γιατί, όπως είπε, ο γιος της (δηλαδή ο Χριστός) ήταν… κομμουνιστής. Για να καταλάβουμε έτσι το μέγεθος της διαστροφής των ανθρώπων αυτών, που δεν έτρεφαν μόνο άσπονδο μίσος εναντίον εκείνων, τους οποίους δολοφονούσαν χωρίς οίκτο και έλεος, επειδή αγωνίζονταν εναντίον των κατακτητών, αλλά ακόμη δεν δίσταζαν να εκδηλώνουν ακόμη και τα αντίχριστα αισθήματά τους. Αθλιότητα που ελπίζουμε να μην επιβεβαιωθεί και στις μέρες μας.
……….… Που σημαίνει ότι ο Δήμος Αγρινίου καλείται να τιμήσει έναν απ’ τους μεγαλύτερους ήρωες της Εθνικής Αντίστασης σε πείσμα όλων των μικρονοϊκών και εμπαθών πολιτικών και θρησκευτικών απάτριδων, που για περισσότερα από εβδομήντα χρόνια επιμένουν ως άλλοι νεκροθάφτες στον «ενταφιασμό» της μνήμης του. ……….…
Γιατί ποτέ δεν πρέπει να ξεχνούμε πως καθένας λαός που «ενταφιάζει» την ιστορία του, κατεδαφίζει και ενταφιάζει το μέλλον του.