Τα παιδιά της οικονομικής κρίσης, είναι αυτά που πάνω στο ξεπέταγμα τους για μια καλύτερη ζωή, με όνειρα γήινα και χειροπιαστά,όπως η οικογένεια με 2-3 παιδιά και λεφτά ίσαμε που να τα φέρνουν βόλτα και να πάνε και στο ταβερνάκι τους, μπολιασμένα από την δύναμη που τους έδωσε από τα γεννοφάσκια τους ο καθάριος αέρας και το κρυστάλλινο νερό της πηγής του χωριού,προσγειώθηκαν απότομα πάνω στον τοίχο της ανεργίας και στην εκμετάλλευση των εργοδοτών στα λίγα μεροκάματα που έπειτα περίσσεψαν ..
Η Λένα Παπαζαχαρία, παιδί της κρίσης κι αυτή,μεγαλωμένη στο Αγρίνιο,γεννημένη όμως ανάμεσα στα επιβλητικά βουνά της Χούνης Αιτωλοακαρνανίας,λόγω της ανεργίας και της αγάπης για το χωριό της,αποφάσισε στα 32 της να εγκατασταθεί εκεί τα τελευταία 4 χρόνια.
“Είναι ίσως το πιο ωραίο πράγμα στον κόσμο να σαι δίπλα στην φύση μας είπε..Να της δίνεις να την καλοπιάνεις ,να την χαϊδέψεις απαλά με τα σκαλιστήρια,κι αυτή να σου δίνει απλόχερα τους καρπούς της για ανταμοιβή..Κι έπειτα εσύ πρέπει να την περιποιείσαι ,να την ποτίζεις να την κλαδεύεις,να την ξεβοτανίζεις,να την μπολιάζεις.
Η Χούνη είναι ευλογημένος τόπος όταν θέλει κάποιος να ασχοληθεί με την γη!
Τώρα που γύρισα λοιπόν έχω το χρόνο,-και συμπληρώνει με τον αυθορμητισμό που την διακρίνει:”Γαμώτο η μέρα μου φαίνεται διπλάσια τώρα!!”-έχω το μεράκι και φυσικά την πρώτη ύλη που παράγει το χωριό μου στα φρούτα(σύκα,δαμάσκηνα,σταφύλια,βύσσινα,κεράσια,καρύδια κ.α)και δεν θέλω να τα αφήσω ανεκμετάλλευτα !
Το μεράκι μου από μικρο κορίτσι ήταν η ζαχαροπλαστική!Καθόμουν από την ώρα που θυμάμαι τον εαυτό μου να περπατάω, να χαζεύω την μάνα μου και την γιαγιά μου,την ώρα που έφτιαχναν γλυκά..Στην αρχή εμπηχνα βαθιά το χέρι μου στον βάζο και έγλυφα τα δάκτυλά μου μέχρι την τελευταία σταγόνα χύνοντας το μισό κάτω!

ΕΚΤΕΛΕΣΗ