To τελευταίο αντίο είπαν συγγενείς και φίλοι στον 53χρονο Κώστα Δ. Προβίδα στο Θέρμο, ο οποίος άφησε χθες την τελευταία του πνοή όταν ένας 86χρονος κατά την διάρκεια κυνηγιού, σε ορεινή περιοχή του Θέρμου, τον εξέλαβε ως θήραμα και τον πυροβόλησε μια φορά με κυνηγετικό όπλο, με αποτέλεσμα να τον τραυματίσει θανάσιμα. Η Εξόδιος Ακολουθία πραγματοποιήθηκε σήμερα, Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018, στον Ιερό Ναό Μεταμόρφωσης του Σωτήρος στα Αμπέλια Κοκκινόβρυσης και τον επικήδειο λόγο εκφώνησε ο δημοτικός σύμβουλος Νίκος Κωστακόπουλος.
“ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ Δ. ΠΡΟΒΙΔΑ
Κώστα,
γείτονα, συγχωριανέ, κουμπάρε, αχώριστε φίλε απ’ τον καιρό που μοιραζόμασταν το ίδιο θρανίο στο σχολείο του χωριού μας.
Η μοίρα μού επεφύλαξε το θλιβερό καθήκον και την πικρή τιμή να σου απευθύνω τον τελευταίο χαιρετισμό.
Η απροσδόκητη είδηση του ξαφνικού και βίαιου θανάτου σου μας συγκλόνισε όλους, γιατί κανείς δεν την περίμενε. Ο αιφνίδιος χαμός σου, απετέλεσε κυριολεκτικά «κεραυνό εν αιθρία» και προκάλεσε βαθιά οδύνη στη μικρή κοινωνία του χωριού σου και της περιοχής ολόκληρης, καθώς και σε όλους όσοι είχαν την ευτυχία να σε γνωρίσουν και να σε αγαπήσουν.
Είμαστε εδώ όλοι…
Είναι εδώ τα αγαπημένα σου πρόσωπα, η οικογένειά σου, οι συγχωριανοί σου, οι άνθρωποι από ολόκληρη τη γύρω περιοχή που συναναστράφηκαν μαζί σου και σε εκτίμησαν γι’ αυτό που ήσουν.
Είναι εδώ οι φίλοι σου που μαζί τους μοιραζόσουν για πολλά χρόνια τις ευχάριστες στιγμές που ζήσατε στο αγαπημένο σου χόμπι, το κυνήγι, που έμελλε δυστυχώς να είναι αυτό που οδήγησε αυτό που σου έκοψε τόσο βίαια και παράκαιρα το νήμα της ζωής σου.
Είναι εδώ νοερά όλοι αυτοί που δεν μπόρεσαν να έρθουν.
Είμαστε όλοι εμείς που σε αγαπήσαμε για τον χαρακτήρα σου, για το αφτιασίδωτο χαμόγελο που χάριζες σε όλους. Για το πρόσχαρο της συμπεριφοράς σου. Για τη βοήθεια που απλόχερα πρόσφερες σε όποιον καταλάβαινες ότι τη χρειαζόταν. Για το φιλότιμό σου. Για την καλοσύνη σου, η οποία πολλές φορές έφτανε – είναι αλήθεια – μέχρι σημείου υπερβολής, γιατί “λυπόσουν”, όπως έλεγες, όποιον σου ζητούσε κάτι και το έκανες ακόμα και σε βάρος σου συχνά, κάτι που ίσως αποτέλεσε και τον σημαντικότερο παράγοντα που συνετέλεσε στο κόψιμο του νήματος της ζωής σου. Γιατί χαιρόσουν με τις χαρές των συνανθρώπων σου και λυπόσουν με τις λύπες τους, ατόφια και αυθεντικά.
Όλοι μας πονάμε, γιατί αυτό που σου συνέβη είναι πολύ άδικο …
Δεν αποχωρίστηκες ποτέ τον γενέθλιο τόπο σου, το χωριό σου. Όλοι μας περιμέναμε να ζήσεις εδώ πολλά χρόνια ακόμα και “να μας θάψεις όλους”, όπως χαρακτηριστικά λέγαμε αστειευόμενοι μεταξύ μας, και κακή τύχη έμελλε να μας αφήσεις πίσω και να φύγεις τόσο ξαφνικά, βίαια και άδικα.
Όλοι μας έχουμε να θυμηθούμε κι από κάτι ευχάριστο που ζήσαμε μαζί σου. Θυμάμαι τα μαθητικά μας χρόνια, τα παιχνίδια και τις τρέλες μας, τα μετέπειτα χρόνια που πάντα αποτελούσες τη σταθερή αξία του χωριού με τη μόνιμη παρουσία σου εδώ και την αδιάλειπτη προσφορά σου στους γύρω σου. Τις εξορμήσεις μας στα βουνά και στα ποτάμια, στη φύση του τόπου μας, που ήταν η κοινή αγαπημένη και των δυο μας. Τη μόνιμη παρουσία σου στο πατρικό μου σπίτι τα ατέλειωτα βράδια του χειμώνα και τη συντροφιά που προσέφερες στους δικούς μου, και όχι μόνο. Τις αναμνήσεις μας στο καφενείο του χωριού που διατηρούσες για τριάντα χρόνια. Και τόσα και τόσα άλλα… και πόσα ακόμα, που δεν μπορούν να ειπωθούν εδώ αλλά που τα κουβαλάμε μέσα μας και θα τα κουβαλάμε ως ευχάριστες αναμνήσεις σε όλη μας τη ζωή.
Ήσουν ο άνθρωπος που σε χρειαζόταν ολόκληρο το χωριό και όχι μόνο. Ο άνθρωπος που δεν αρνήθηκες ποτέ την προσφορά σου σε όλους. Ο άνθρωπος που θα λείψεις όχι μόνο από τους δικούς σου ανθρώπους αλλά από ολόκληρο το χωριό και όχι μόνο.
Πονάμε όλοι μας σήμερα, που σε αποχαιρετάμε, … αλλά αισθανόμαστε περήφανοι για ό,τι υπήρξες. Σε πείσμα του θανάτου, θα ζεις στις σκέψεις και στις καρδιές μας.
Θα είσαι για πάντα στη μνήμη μας. Και η μνήμη, είναι η ζωή.
Η φυσιογνωμία σου θα μείνει ζωντανή μεταξύ των ανθρώπων που σε γνώρισαν, στην κοινωνία της περιοχής, σε όλους αυτούς που σήμερα βρεθήκαμε εδώ για να σου απευθύνουμε το ύστατο «Χαίρε».
Με τη συναίσθηση της πενιχρότητας των λόγων μου, τελειώνω, αγαπητέ μας Κώστα, απευθύνοντάς σου από μέρους των συγχωριανών σου και των φίλων σου, αλλά και ως συγγενής, ως γείτονας και φίλος, τον τελευταίο χαιρετισμό, μαζί με τη διαβεβαίωση σε σένα και στην οικογένειά σου πως θα κρατάμε ζωντανή στο μυαλό και την καρδιά μας την ξεχωριστή σου παρουσία.
Ένα πράγμα μόνο να ξέρεις, αν μας βλέπεις από ‘κει ψηλά: Θα μας λείψεις πολύ….
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει εδώ στο αγαπημένο σου χωριό, τον τόπο που τόσο αγάπησες και που δεν πρόλαβες να χαρείς όσο θα ήθελες και όσο σου άξιζε.
Αιωνία σου η μνήμη, αλησμόνητε και αγαπητέ, Κώστα μας. Καλό παράδεισο και καλή αντάμωση.”