- Προτελευταίο θέμα στα ημερήσιας διάταξης του Δημοτικού Συμβουλίου την ερχόμενη Δευτέρα περιλαμβάνεται η Ονοματοδοσία και ονοματοθεσία ανωνύμων οδών και πλατειών του Δήμου Αγρινίου.
Είναι κατά την άποψή μας ένα κορυφαίο θέμα που θα πρέπει να αφορά όλους μας και βεβαίως δίνει εν μέρει το στίγμα, την κουλτούρα και την ιστορία της πόλης που ζούμε.Ή μάλλον θα έπρεπε να είναι έτσι. Αλλά διαπιστώνει κανείς ότι οι δυστυχίες που συνοδεύουν τον ελληνικό και τον Αγρινιώτικο λαό προεκτείνονται ακόμη και στις ονομασίες των δρόμων. Εάν κάποιος θελήσει να μάθει την ιστορία ενός δρόμου στο Αγρίνιο, θα βρεθεί σχεδόν σε αδιέξοδο. Αυτό που έχει συμβεί και συνεχίζει να συμβαίνει με τις ονομασίες, τις μετονομασίες και το διασυρμό των οδών, δεν νομίζω να συμβαίνει αλλού. Κι αναρωτιέμαι αν μπορεί να οφείλεται στην πολιτική εκμετάλλευση, στην αμάθεια ή στην άγνοια της επιτροπής ή της ηγεσίας του Δήμου!
Το απόσπασμα από το βιβλίο του Ηλία Πετρόπουλου νομίζω θα σας βάλλει στο νόημα και σε όσα έχω στη σκέψη μου….
«Η ονοματοθεσία οδών και πόλεων».
«Στις δημοτικές εκλογές του 1957 (επί δικτατορίας Καραμανλή) η ΕΔΑ κατάφερε να αποσπάσει την Θεσσαλονίκη, παίρνοντας είκοσι-εφτά έδρες στο δημοτικό συμβούλιο και αφήνοντας στην Δεξιά μόνον τέσσερις έδρες.
Παρακολούθησα, ενεργώς, την ευέλικτη τακτική των τοπικών αριστερών, που, επί δημαρχίας των, κατόρθωσαν να κερδίσουν αρκετά πράματα, γιατί η μάχη (παρά την συντριπτική πλειοψηφία της ΕΔΑ) δεν ήταν διόλου εύκολη, αφού η Νομαρχία Θεσσαλονίκης και το φασιστικό Κράτος αντιδρούσαν συνεχώς – π.χ. ο εκεί νομάρχης, ο πεισματάρης στρατηγός Καραμπότσος, απαιτούσε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων ακόμη και για τους οδοκαθαριστές που προσλάμβανε ο Δήμος και που, εννοείται, ήσανε αριστεροί.
Τότε ανέκυψε και το σκάνδαλο της μετονομασίας της Πλατείας Ιωάννου Μεταξά (πρόκειται για το γνωστό Βαρδάρι), που, παλιότερα, έφερε το επίσημο όνομα Πύλη Αξιού. Το δημοτικό συμβούλιο, με μια μετριοπαθή απόφαση, βάφτισε το κακόφημο Βαρδάρι, Πλατεία Αλεξάνδρου Σβώλου. Η Δεξιά φρύαξε. Επακολούθησαν άγριοι καβγάδες. Στο τέλος, εδόθη, σαν συμβιβαστική λύση, η φόρμουλα Πλατεία Ομονοίας. Είναι η εποχή που, για πρώτη φορά, συνειδητοποίησα την τεράστια σημασία που είχε το θέμα της ονοματοθεσίας των οδών και πλατειών».
Με λίγα λόγια οι δρόμοι ανάλογα με τις εξελίξεις και τα πρόσωπα της εποχής γίνονται “θύματα” στο βωμό προσωπικών φιλοδοξιών και επιδιώξεων. Είμαι σχεδόν βεβαία ότι στη μεθαυριανή συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου δεν πρόκειται να δοθεί όλη η λίστα των προσώπων που αιτήθηκαν να τους δοθεί ένας δρόμος της πόλης αλλά ούτε και τα κριτήρια με τα οποία έγιναν οι επιλογές και γιατί κάποιοι αποκλείστηκαν και ποιές ακριβώς ευεργεσίες έκαναν κάποιοι που θα πρέπει να τους μνημονεύουμε σε καθημερινή βάση.Όπως δεν θα μπορέσει να μάθει σχεδόν ποτέ κανείς αν πληρεί τα κριτήρια ή στο κατά πόσο μπορεί να γίνει δεκτή η αίτηση του. Φυσικά στις μεθαυριανές ανακοινώσεις υπάρχουν και ονόματα προσώπων που αξίζουν τέτοιας τιμής όπως ο Αθανάσιος Παλιούρας ή η Ελένη Τσικνιά ή κάποιοι άλλοι που μπορεί να θυσιάστηκαν για την πόλη.
Βεβαίως δεν είμαστε εμείς που θα υποδείξουμε που και σε ποιους θα δίνεται αυτή η “τιμή” αλλά η τοπική εξουσία όμως, το κάθε ένα μέλος της, θα πρέπει να έχει υπόψιν του ότι θα πρέπει να έχει και μια απάντηση για το παιδί του αν κάποια στιγμή στο μέλλον τον ρωτήσει, “Ποιος είναι αυτός μπαμπά που δώσατε το όνομά του στο δρόμο μπροστά από το σπίτι μας: ” Kαι θα πρέπει ο αυτοδιοικητικός να έχει και απάντηση να δώσει στο παιδί του, Ότι πράγματι, ότι έγινε- έγινε σωστά και ότι η οδός δόθηκε σ ένα σπουδαίο άνθρωπο για τη πόλη, ένα ευεργέτη, ώστε να αποτελεί για το παιδί, γιατί όχι πρότυπο, κι όχι παράδειγμα προς αποφυγήν!!
- Ν.θ