- Οι μεγάλες αγάπες της Χίλντας Παπαδημητρίου είναι από τα υλικά που φτιάχνονται τα όνειρα (για να παραφράσουμε τον ήρωα του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στο «Γεράκι της Μάλτας» του Τζον Χιούστον). Μουσικές, συναυλίες, βινύλια, ταινίες, φεστιβάλ και… βιβλία, βιβλία, βιβλία.
Μεταφράστρια με εμπειρία χρόνων, το 2011 αποφάσισε να γράψει το πρώτο της βιβλίο, επιλέγοντας να μιλήσει για αυτά που γνωρίζει καλύτερα και αγαπά αθεράπευτα. Ετσι, οι μουσικές συνάντησαν το μυστήριο σύμπαν της αστυνομικής λογοτεχνίας στο πρώτο της μυθιστόρημα, το«Για μια Χούφτα Βινύλια», το οποίο μάς σύστησε τον κεντρικό ήρωά της, τον αστυνόμο Χάρη Νικολόπουλο, τον οποίο ξανασυναντήσαμε δύο χρόνια μετά, το 2013, στο «Εχουνε Ολοι Κακούς Σκοπούς».
Χθες, 21 Απριλίου 2017, το απόγευμα στο βιβλιοπωλείο “ΒΙΒΛΙΟΤΡΟΠΙΟ” στο Αγρίνιο, η Χίλντα Παπαδημητρίου παρουσίασε το τρίτο της βιβλίο, τη «Συχνότητα του Θανάτου», το οποίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.
Ο ήρωας της Χίλντας Παπαδημητρίου, όπως εξηγεί η ίδια, στην πορεία των βιβλίων δεν μένει στάσιμος. Στο πρώτο βιβλίο, Για μια χούφτα βινύλια, ο Χάρης μένει ακόμη με τη μητέρα του, είναι μοναχικός, έχει παραπανίσια κιλά, ακούει μόνο Beatles και κοκκινίζει μπροστά στην κοπέλα που του αρέσει. Όμως η επιτυχημένη διαλεύκανση δύο φόνων μέσα σε δεκαπέντε μέρες επιβεβαιώνει το ταλέντο του που όλοι αμφισβητούσαν και η σημαντική αυτή επαγγελματική επιτυχία ενεργοποίησε εσωτερικές δυνάμεις που ως τότε αγνοούσε.
Στο δεύτερο βιβλίο, Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς, ετοιμάζεται για τις πρώτες του αληθινές διακοπές, καταφέρνει να βρει την άκρη στον φόνο ενός διάσημου τραγουδοποιού, ξεσκεπάζει κρυμμένα μυστικά, γνωρίζει μια γοητευτική ολλανδέζα φιλόζωη και διευρύνει τα μουσικά του ακούσματα με Έιμι Γουάινχαουζ.
«Η Συχνότητα του Θανάτου» είναι μια ιστορία μυστηρίου με αληθινούς χαρακτήρες, τρωτούς όσο και γοητευτικούς. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι μία βόλτα στον κόσμο του ραδιοφώνου, μία ευαίσθητη ματιά στην κρίση, στη μοναξιά και την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Και η Χίλντα Παπαδημητρίου με τις λέξεις της δεν σχηματίζει μόνο εικόνες, αλλά και… ήχους, που συνοδεύουν κινήσεις, φωτίζουν διαδρομές. Από τις σελίδες του βιβλίου ξεπηδούν γνώριμες, αγαπημένες μελωδίες, που μπλέκουν τις περιπέτειες και τα αισθήματα των ηρώων με τις δικές μας ραδιο- «φονικές» αναμνήσεις. Αν η μουσική είναι βάλσαμο, όπως λέει η συγγραφέας, το ίδιο ισχύει με τα καλά αστυνομικά μυθιστορήματα.
