Πέντε χρόνια από το χαμό του Σπύρου Μπάθα και τα γιατί παραμένουν!
Με ρυθμούς “χελώνας” προχωρούν όπως φαίνεται οι διαδικασίες για 2 με 3 Ένορκες Διοικητικές Εξετάσεις (ΕΔΕ), για υποθέσεις που αφορούσαν θανάτους ασθενών που διακομίσθηκαν στο Νοσοκομείο Αγρινίου, από ενδεχόμενα ιατρικά λάθη.
Ήδη συμπληρώθηκαν πέντε χρόνια για παράδειγμα από το Θάνατο του 18χρονου Σπύρου Μπαθα και παρότι υπήρξαν δεσμεύσεις δειτε εδώ και εδω οι σχετικές διαδικασίες δεν ολοκληρώθηκαν ή δεν έχουν γίνει γνωστά και τα γιατί παραμένουν.
“Δεν μπορώ να πω ονόματα και τα πορίσματα της ΕΔΕ γιατί υπάρχουν προσωπικά δεδομένα.Οι ΕΔΕ είναι σε στάδιο ολοκλήρωσης “” είχε πει το 2020 ο τότε διοικητής του νοσοκομείου, Ανδρέας Τσώλης, αλλά μέχρι σήμερα ουδέν νεώτερον. Μάλιστα στα μέσα Μάϊου ξεκινά η δίκη μετά από τις καταγγελίες για λάθη και παραλείψεις. Ο πατέρας μάλιστα του αδικοχαμένου Σπύρου το 2017 είχε στείλει επιστολή στον Υπουργό Υγείας αναφέροντας τα εξής “Εννιά ημέρες μετά το χαμό του γιού μου Σπύρου βρήκα το κουράγιο να σου γράψω για να σου μεταφέρω την αγωνία, τον πόνο και την αδικία που ένιωσα χάνοντας το παιδί μου στο Νοσοκομείο Αγρινίου. Την Πέμπτη 25-5-2017 και ώρα 2 το μεσημέρι τον 18χρονο γιο μου Σπύρο κτύπησε αυτοκίνητο στο Αγρίνιο. Μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στα Επείγοντα του Νοσοκομείου Αγρινίου. Εκεί κατάλαβα ότι οι εφημερεύοντες ειδικευόμενοι γιατροί, ασχολήθηκαν μόνο με το τραύμα του στο δεξί πόδι.
Στη συνέχεια αντιλήφθηκα τη τηλεφωνική διαμάχη του ειδικευόμενου με τους χειρούργους και τους ορθοπεδικούς που θα έστελνε το παιδί μου. Πρότεινα να μεταφερθεί στο Νοσοκομείο του Ρίο. Με καθησύχασαν ότι θ’ αντιμετωπίσουν το περιστατικό στο Νοσοκομείο του Αγρινίου και τελικά τον πήγαν στην ορθοπεδική κλινική.
Ο γιος μου άρχισε να νιώθει δυνατούς πόνους, ζητούσε βοήθεια συνεχώς από τη μάνα του, παρακαλούσε επίμονα λέγοντας ότι δεν νιώθει καλά, ότι χάνει το φως του. Έντρομοι ζητούσαμε την βοήθεια των γιατρών, διότι αισθανόμασταν ότι το παιδί μας κινδυνεύει.
Καλούσαμε απεγνωσμένα τους γιατρούς και ζήσαμε μια ανεξήγητη επιθετικότητα και από τους νοσοκόμους και από τους γιατρούς που μας έλεγαν ότι τους ενοχλούμε αδικαιολόγητα.
Η νύχτα ήταν εφιάλτης. Οι πόνοι του γιου μου αντιμετωπίζονταν μόνο με ηρεμιστικά χάπια. Το πρωί της επόμενης μέρας το παιδί έπεσε σε κώμα και τότε ξεκίνησαν ν’ ασχολούνται μαζί του κάνοντας εξετάσεις (αξονική τομογραφία, κλπ). Τον μετέφεραν τελικά εσπευσμένα στην Μ.Ε.Θ., όπου το μεσημέρι μας ανακοίνωσαν ότι το παιδί μου ξεψύχησε.
Ο πόνος μου έφτασε στα βουνά. Ο άδικος χαμός του με λύγισε. Λύγισε και τους Αγρινιώτες που το έμαθαν.
Υπουργέ μου, περιμένουμε από εσένα δικαίωση, όχι μόνο για μένα και την οικογένειά μου, αλλά και για όλη την πόλη που αγωνιά μπροστά στην ανικανότητα και την αδιαφορία στην ανθρώπινη ζωή από τους ανθρώπους του Νοσοκομείου.
Τέλειωσε την αδιαφορία, την ανεπάρκεια και τη συγκάλυψη στο Νοσοκομείο Αγρινίου, για να μη συνεχίσουμε να θρηνούμε κι άλλον.
Εγώ και όλη η οικογένειά μου αλλά και οι συμπατριώτες μου περιμένουμε με αγωνία τη παρέμβασή σου. Ας είναι ο γιός μου το τελευταίο τους θύμα”.
