Θα ξεκινήσω αυτήν τη σύντομη αποτίμηση, επισημαίνοντας εμφαντικά ότι πέρα από τον τίτλο του παρόντος άρθρου δεν έχω προσωπικά εντοπίσει ούτε ένα δημόσιο κείμενο στον πόλη μας που να αναφέρεται σε δήμο Αγρινιωτών και όχι σε δήμο Αγρινίου. Κι αυτό φυσικά έχει τη σημειολογία του. Αλλά δεν θα μείνω σε αυτό.
Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πράγματα σε μια λογική σειρά. Ελάχιστοι, νομίζω, συμπολίτες μας θα διαφωνούσαν στη διαπίστωση ότι την πενταετία που πέρασε από τις προηγούμενες δημοτικές εκλογές του 2014 ελάχιστα πράγματα έγιναν στον ταλαίπωρο δήμο μας, με την έως ένα σημείο δικαιολογημένη πρόφαση των μνημονίων. Η εικόνα της πόλης παρέμεινε μάλλον στάσιμη, με τα κακόμοιρα αδέσποτα π.χ. να μας κυνηγάνε ακόμη και στο κέντρο της, για να μη μιλήσω για το τι τραβάνε όσοι έχουν τη ρομαντική αφέλεια να θέλουν να περπατήσουν στις γειτονιές ή -χειρότερα- στις παρυφές της, και μάλιστα μετά τη δύση του ήλιου (ούτε ψύλλος στον κόρφο τους!). Θύμα αυτής της κατάστασης είναι φυσικά και τα ίδια τα αδέσποτα που είναι εκτεθειμένα σε ένα σωρό θανάσιμους κινδύνους. Επιπλέον σκουπίδια ανεξέλεγκτα, βρομεροί μέχρι λιποθυμίας κάδοι, σπασμένα και κατειλημμένα πεζοδρόμια, επαγγελματίες «επαίτες» (περίπου 10 κατά μέσο όρο σε έναν καφέ), σκότος, βάτα (π.χ. στον Άγ. Κων/νο), περιύβριση μνημείων με ανατριχιαστικές ύβρεις σε κοινή θέα ακόμη και για τα παιδιά μας, παρκαρίσματα όπου να ’ναι, αρκεί να κάνει κανείς τη δουλειά του, και άλλα κωμικοτραγικά ων ουκ έστιν αριθμός.
Στα περίχωρα του δήμου η εγκατέλειψη είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Αφήνω κατά μέρος όσα ανέφερα για την πόλη του Αγρινίου παραπάνω, τα οποία εδώ ισχύουν στο πολλαπλάσιο. Μακάρι να ήταν μόνο αυτά! Στα χωριά μας θα βρει κανείς μέχρι γκρεμούς να χάσκουν δίπλα σε στενές οδούς χωρίς κάγκελα, όπου διασταυρώνονται αυτοκίνητα (!), θα βρει μαθητές να περιμένουν στο σκοτάδι ένα από τα αραιά, ενίοτε ανύπαρκτα, δρομολόγια της αστικής (κατ’ ευφημισμόν) συγκοινωνίας σε μια στάση σε σκηνικό που θυμίζει στρατιωτικό φυλάκιο στα σύνορα με την Τουρκία. Μόνο που ο κακόμοιρος μαθητής, σε αντίθεση με τον στρατιώτη των συνόρων, είναι φυσικά άοπλος! Επίσης, κοινοτικές οδοί που θυμίζουν βομβαρδισμένο τοπίο στη Συρία. Και το χειρότερο όλων: προβληματική ύδρευση. Είναι αλήθεια ότι στη Λεπενού π.χ. οι άνθρωποι πίνουν τελείως ακατάλληλο νερό, ένα γεγονός τις συνέπειες του οποίου αναπόφευκτα θα βρούμε με τραγικό τρόπο μπροστά μας τα επόμενα χρόνια με ποικίλους τρόπους.
Και μέσα σε αυτήν την κατάσταση ψηφίσαμε για την ανάδειξη νέας δημοτικής αρχής. Είχαμε να διαλέξουμε, από τη μια, ανάμεσα σε ουτοπικές προτάσεις, οι οποίες αποτελούν συγκαλυμμένες αλλά φανερές στο έμπειρο μάτι εκφάνσεις ακραίων και περιθωριακών ιδεολογημάτων, σίγουρων εισιτηρίων προς το απόλυτο χάος, και σε μετριοπαθέστερες αλλά γνωστής αναποτελεσματικότητας προτάσεις από την άλλη. Για να συντομεύω, για τον δεύτερο γύρο προκρίθηκαν δύο από αυτές τις δεύτερες. Κληθήκαμε λοιπόν να αποφασίσουμε ανάμεσα σε ένα είδος παλινόρθωσης της τεσσαρακονταετίας 1974-2014, η οποία αφαίρεσε ό,τι παρέπεμπε σε αγρινιώτικη ταυτότητα και ιδιοπροσωπία (π.χ. Παπαστράτεια, ενθάρρυνση υγιούς ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ονόματα οδών και πλατειών, ποικιλόμορφη προβολή της τοπικής ιστορίας -αληθινής όχι προϊόντος κομματικής κοπτοραπτικής- κλπ) χάριν ενός ιδιότυπου μοντέλου «τοπικού σοσιαλισμού», δηλαδή πρακτικά…τίποτε.
Από την άλλη είχαμε μια παρέα χωρίς ιδεολογική ταυτότητα ή, στην καλύτερη περίπτωση, σε πλήρη ιδεολογική σύγχυση -επιλεγμένη απ’ τον αρχηγό επίτηδες, για να μη θυμώσουν οι…αντίπαλοι και να μην αντιδράσουν στην προσωπική του στρατηγική- η οποία σκοπίμως δεν ήταν ακριβώς κάτι συγκεκριμένο, για να αφήνεται ο καθένας να καταλαβαίνει ό,τι θέλει. Σημειωτέον ότι απ’ όσους τον ακολούθησαν κατά λάθος και είχαν ιδεολογικό έρμα, ο επικεφαλής φρόντισε αργά ή γρήγορα να απαλλαγεί για προφανείς και ευνόητους λόγους -και δεν ήταν λίγοι αυτοί. Μνημείο έλλειψης ιδεολογικού έρματος υπήρξε η αλήστου μνήμης απόφαση του ΔΣ του δήμου, με τις ψήφους της πλειοψηφίας, να μην ανοίξει κατάστημα γνωστής αλυσίδας ειδών ένδυσης και υπόδυσης στην πόλη, λες και είμαστε στη Σοβιετική Ένωση! Κατά τα άλλα η κατάσταση στον ταλαίπωρο -επαναλαμβάνω δυστυχώς- δήμο μας διαμορφώθηκε όπως περιγράφηκε παραπάνω.
Και ήρθε η ετυμηγορία των πολιτών της 2ας Ιουνίου 2019, η οποία κατά πλειοψηφία απέρριψε την παλινόρθωση των αναθαρρυμένων της αποτυχημένης τεσσαρακονταετίας, τους οποίους δεν πολυσυμπαθούν και αρκετοί πρώην συντροφοί τους και γι’ αυτό στήριξαν τον αντίπαλό τους, και έδωσε άλλη μια ευκαιρία στην απόλυτη μετριότητα σε επίπεδο απόδοσης, την προσωπική στρατηγική και τον υπολογισμό. Μιλάμε δηλαδή για την τραγωδία ενός δήμου που είχε να επιλέξει μεταξύ δύο κακών -στον δεύτερο γύρο- και επέλεξε αναγκαστικά το μικρότερο.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται καν να επισημάνω στον αναγνώστη που συμμερίζεται την παραπάνω σύντομη ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος ή μεγάλο έστω μέρος αυτής, ότι με τέτοιες προϋποθέσεις δεν μπορεί να βγει κάτι καλό για τον δήμο μας. Οι θριαμβολογίες των μετριοτήτων έχουν κοντά ποδάρια. Τα προβλήματα είναι πολλά και η καθημερινότητά μας δεν είναι στο επίπεδο που θέλουμε και αξίζουμε. Για να υπηρετηθεί ένας μεγάλος δήμος, όπως αυτός των Αγρινιωτών, χρειάζονται άνθρωποι που να ξέρουν τι είναι το ένα και τι το άλλο, να έχουν το πάθος της προσφοράς και να είναι έτοιμοι να συγκρουστούν γι’ αυτό, αλλά και πολίτες που να είναι πρόθυμοι να τους στηρίξουν για χάρη του κοινού συμφέροντος. Νομίζω πως μετά τις σύντομες κωδωνοκρουσίες και τον κουρνιαχτό του αποτελέσματος αυτό θα προκύψει ως αδήριτη ανάγκη, απέναντι στην οποία θα κληθούμε όλοι να πάρουμε θέση.
Δρ. Π. Ν. Κοντονάσιος