Εκλογές 2023: ποιόν και γιατί να τον πιστέψω;
Δεν ξέρω τι λένε. Και δεν θα υποδυθώ τον προφήτη, να κάνω μαντεψιές για το βράδυ των εκλογών. Δεν θα μιλήσω καν για το μέλλον. Όχι, από τη στιγμή που εκατομμύρια Έλληνες πολίτες τους βαραίνει το άγχος για το σήμερα… κατά κυριολεξία. Για το πως θα βγει ο μήνας δηλαδή…
Η προεκλογική περίοδος τελειώνει και για όλα όσα βιώνουμε, μια συγνώμη δεν ακούσαμε από κανέναν.
Συγνώμη για τη φτώχεια και την ανεργία, συγνώμη για την υπανάπτυξη στην οποία έχουν καταδικάσει τον τόπο, καθηλώνοντας τους δείκτες ευημερίας και κατατάσσοντάς μας σταθερά στις τελευταίες της Ευρώπης. Αντί όμως να απολογούνται κόμματα και πολιτικοί εκφραστές των κομμάτων, ζητάνε… ψήφο εμπιστοσύνης!
Να εμπιστευθεί ο Έλληνας ποιον; Και γιατί; Ποιοι ευθύνονται για τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν; Ποιοι ευθύνονται για όλα αυτά που με θράσος και προκλητικότητα αποδίδουν ο ένας στον άλλον, σαν οι ίδιοι να είναι αμέτοχοι, σαν τα κόμματά τους να προέκυψαν από παρθενογένεση χθες, σαν να μην κυβέρνησαν, να μην διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας επί δεκαετίες ολόκληρες. Αυτοί, οι γονείς, οι παππούδες ενίοτε, τα ξαδέρφια, οι λοιποί συγγενείς και φίλοι. Οι κολλητοί και τα συμφέροντά τους. Οι ίδιοι είναι.
Και τώρα έρχονται ξανά να ζητήσουν την ψήφο μας, για να κάνουν αυτή τη φορά ότι δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν τις πολλές προηγούμενες. Γιατί τώρα να τους πιστέψουμε; Και ποιο είναι το νέο όραμα για χώρα;
Κάτι καινούριο εμείς δεν ακούσαμε. Στα αιτήματα και τις διεκδικήσεις της εικοσαετίας εξαντλείται για μια ακόμη φορά ο προεκλογικός διάλογος. Στα ανούσια και τραγικά μικρά αναλώνεται η πολιτική αντιπαράθεση.
Μιλάνε για παιδεία όταν τα παιδιά μας αναγκάζονται σήμερα να διακόψουν τις σπουδές, μη αντέχοντας το κόστος της δωρεάν, κατά τα άλλα, παιδείας στη χώρα μας. Στη χώρα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, που αντί να έρχονται κατά χιλιάδες οι νέοι απ’ όλο τον κόσμο να σπουδάσουν εδώ, φεύγουν τα δικά μας παιδιά για τα Πανεπιστήμια της Γαλλίας και της Αγγλίας, …αλλά και της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας.
Μιλάνε για δημόσια υγεία, όταν σε μια χώρα που έκανε παγκόσμιο πρωταθλητισμό στους θανάτους…απ’ την δική τους τραγική διαχείριση της πανδημίας. Όταν νέοι άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά σχεδόν από καρκίνους στα χωριά μας, όταν χιλιάδες συνάνθρωποί μας δεν κάνουν τις εξετάσεις, δεν παίρνουν τα φάρμακά τους, δεν προχωρούν σε επεμβάσεις, …γιατί δεν έχουν τα χρήματα να το κάνουν.
Μιλάνε για ανασυγκρότηση της υπαίθρου, αφού πρώτα ερήμωσαν τα χωριά.
Μιλάνε για το ανθρώπινο δυναμικό… που το έχουν εξοντώσει.
Μιλάνε για ανάπτυξη, για επενδύσεις, για ισχυρή οικονομία, όταν εσύ κι εγώ έχουμε την αγωνία για το αν θα καταφέρουμε να πληρώσουμε το ηλεκτρικό, αν θα μπορέσουμε να πάμε στη λαϊκή, αν θα το σώσουμε ή όχι το μαγαζί, το σπίτι….
Μαλώνουν για τα «pass» λες και δεν είναι αυτοί που έχουν κάνει την ελπίδα εμπόρευμα. Και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια …κουρέλι.
Μιλάνε ώρες ατέλειωτες… και δεν λένε τίποτε!
Χρειάζεται πράγματι να έχεις ταλέντο για να το πετύχεις αυτό…
Τι λοιπόν έχουμε να περιμένουμε; Απάντηση: Απ’ αυτά τα κόμματα, ΤΙΠΟΤΑ.
Αν οι πολίτες μόνοι μας δεν αποφασίσουμε να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας και να εργαστούμε για ένα καλύτερο αύριο, αν μόνοι μας δεν αλλάξουμε τη μοίρα του τόπου, κανείς «από μηχανής θεός» δεν θα το κάνει.
Και ναι, υπάρχουν οι δυνατότητες. Υπάρχουν οι άνθρωποι. Υπάρχουν οι επιλογές.
Φ. Μπ.
