Φίλε αρνητή… Να δεις φίλε μου “αρνητή” πως πονάει το κορμί από τον κορονοιό. Πόσο δύσκολα πέφτει ο πυρετός, πόσο ψηλά ανεβαίνουν οι σφίξεις. Να δεις πόσο καμία σχέση δεν έχει αυτή η δύσπνοια με όλες τις υπόλοιπες. Να δεις πόσο δύσκολο είναι να μην μπορείς να κινηθείς ούτε για τα απαραίτητα. Να δεις πόσο δύσκολο είναι να είσαι μόνος σου κλεισμένος σε ένα χώρο και να φοβούνται όλοι να σε πλησιάσουν. Να δεις, που λες, πόση αγωνία κυριεύει τον ασθενή αλλά και το περιβάλλον του για την εξέλιξη της νόσου. Παιδιά να κλαίνε από φόβο, όταν ο πατέρας φεύγει από το σπίτι για το νοσοκομείο. Και αυτά όλα στην εύκολη περίπτωση… Αν μπορούσες να δείς, μέσα στα νοσοκομεία τον πόλεμο, μέσα στις εντατικές τους “ζωντανούς νεκρούς” και τις καθημερινές μάχες με τον θάνατο, μέσα στα κονάκια τον πόνο και την αγωνία των συγγενών. Να μπορούσες να δεις σε εικόνα, όχι σε απρόσωπα νούμερα, πόσα σπίτια έκλεισαν, πόση δυστυχία σκόρπισε, πόσα παιδιά δεν θα γιορτάσουν Χριστούγεννα, πόσο πένθος υπάρχει δίπλα μας από αυτή την κατάρα. Να μπορούσες να “δεις,” αλλά χωρίς να δεις, φίλε μου αρνητή…
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΡΑΜΑΝΗΣ – ΔΙΑΣΩΣΤΗΣ ΕΚΑΒ ΑΓΡΙΝΙΟΥ.