Σε μια περίοδο όπου το μαύρο πέπλο του φασισμού είχε καλύψει από άκρη σε άκρη την πατρίδα μας, το Πολυτεχνείο ήταν το πρώτο φως. Ένα φως που είχε χιλιάδες πρόσωπα και χιλιάδες σφυγμούς, όλων εκείνων των παιδιών που βρέθηκαν ξαφνικά στην πρώτη γραμμή ενός αγώνα πραγματικής αυτοθυσίας, προτάσσοντας, κυριολεκτικά, τα στήθη τους απέναντι στις ερπύστριες του φόβου και του φασισμού.
Και ήταν αυτό το άσβεστο πάθος για ελευθερία, ήταν εντέλει η ορμή της νιότης που κράτησε όρθια την τιμή της δημοκρατίας στη χώρα που τη γέννησε. Έστω και για μία μέρα, την 17η Νοέμβρη. Και για όλες τις επόμενες γενιές, η μέρα αυτή θα παραμένει ένα αέναο σύμβολο ελευθερίας αλλά και μια διαρκής υπενθύμιση – ότι ο αγώνας για δημοκρατία δεν μπορεί και δεν πρέπει να σταματάει ποτέ.
Χαιρετισμός Μητροπολίτου Δαμασκηνού στο Συνέδριο για την Καρδιαγγειακή Υγεία
«Είναι αλήθεια, ότι ως οι απλοί πολίτες δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε τα μυστήρια της επιστήμης σας, που εξελίσσεται ραγδαία, αφήνοντας...
