Έφυγε το ιδρυτικό μέλος και επί χρόνια Πρόεδρος του Συνδέσμου Αργυροπηγαδιτών Τριχωνίδας, Χρήστος Δ. Κωστόπουλος.
Άνθρωπος αγαπητός, δραστήριος με πολλή αγάπη για το Αργυρό Πηγάδι ξεκίνησε φτωχικά από το χωριό και κατάφερε να πετύχει να γίνει στέλεχος του Υπουργείου Βιομηχανίας και να δημιουργήσει μια υπέροχη οικογένεια με τη σύζυγό του Ελένη μεγαλώνοντας με πολλή αγάπη τα τρία τους παιδιά Δημήτρη, Γιώργο και Στράτο..
Το Δ.Σ.του Συνδέσμου εκφράζει τη θλίψη του για την απώλεια του αγαπημένου μας Χρήστου και τα συλλυπητήρια του στους οικείους του.
Του Γιώργου Χ. Κωνσταντινίδη
Δυστυχώς από την Κυριακή 13 Δεκέμβρη 2020, δεν θα έχουμε τον Χρήστο Κωστόπουλο ως φυσική παρουσία ανάμεσά μας. Ο νόμος της ζωής επιβάλλει, όπως ο ίδιος ο Χρήστος είχε πολλές φορές τονίσει, ότι κάποια στιγμή για όλους τους ζωντανούς οργανισμούς έρχεται το βιολογικό τέλος.
Όμως οι ξεχωριστοί άνθρωποι εξακολουθούν να ζουν στη μνήμη των συνανθρώπων τους για πολλά, πολλά χρόνια, ίσως γενιές ολόκληρες. Ένας τέτοιος ξεχωριστός, υπέροχος άνθρωπος ήταν ο Χρήστος ο Κωστόπουλος. Γιατί δεν έζησε στο περιθώριο και κατάφερε να τιμήσει το δώρο της ζωής που του δόθηκε. Σφράγισε με την παρουσία του, όχι μόνο την φυσική, αλλά την πνευματική και την συναισθηματική, την κοινωνία στην οποία κινήθηκε και τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστράφηκε.
Τυχερές οι κοινωνίες και οι εποχές, τυχεροί και οι τόποι που τους λαχαίνουν οι ξεχωριστοί άνθρωποι. Τυχερό το Αργυρό Πηγάδι και η μικρή κοινωνία του, γιατί γεννήθηκε εκεί ο Χρήστος. Πέρασε τα πρώτα του χρόνια στις δύσκολες συνθήκες της δεκαετίας του 1940. Ανήσυχος, ευαίσθητος και φιλομαθής σφυρηλάτησε έναν ακέραιο χαρακτήρα με τις αρχές και τις αξίες των ορεινών χωριών, έμαθε τα πρώτα του γράμματα. Η οικογένειά του σιγά σιγά οριστικοποίησε την εγκατάστασή της στην Αγία Σοφία, την οποία ο Χρήστος εξίσου αγάπησε. Φοίτησε στο Γυμνάσιο του Θέρμου, που λίγα χρόνια πριν, το 1926, είχε ιδρυθεί με πρωτοβουλία του Κωνσταντίνου Διαλέτη, για την προσφορά του οποίου έχει εκφράσει επανειλημμένα ο Χρήστος την ευγνωμοσύνη των ανθρώπων του Απόκουρου, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα την δική του ποιότητα και προσωπικότητα.
Σταδιοδρόμησε στη συνέχεια ως υπάλληλος του Υπουργείου Βιομηχανίας, διακρινόμενος για το ήθος του και την ευσυνειδησία του. Εγκατεστημένος στην Αθήνα τις δεκαετίες μετά το 1950, τις δεκαετίες της μεγάλης εσωτερικής μετανάστευσης, βοηθούσε πρόθυμα και ακούραστα τους νεοφερμένους από το χωριό και την ευρύτερη περιοχή, να βρουν στέγη, δουλειά, θέση στο νοσοκομείο. Διαβλέποντας την ανάγκη για πιο συντονισμένη προσπάθεια, πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Συνδέσμου των Απανταχού Αργυροπηγαδιτών το 1972, για να γίνει πιο αποτελεσματική η πίεση για την επίλυση των προβλημάτων του χωριού και για το δέσιμο των ανθρώπων μεταξύ τους και υπήρξε στη συνέχεια η ηγετική του μορφή, ο Πατριάρχης του.
Για δεκαετίες υπηρέτησε ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου, πολλές θητείες ως Πρόεδρος και πάντα μέχρι και την τελευταία μέρα της ζωής του δεν έπαψε να ενδιαφέρεται, να αγωνίζεται, να βοηθάει, να καθοδηγεί, να προσφέρει στον τόπο και τους ανθρώπους του, γιατί ο Χρήστος αγαπούσε και τον τόπο και τους ανθρώπους. Μέσα από τις κουβέντες του, τα κείμενά του στην εφημερίδα του Συνδέσμου μας, «το γράμμα μας», την οποία στήριξε σε όλη την σχεδόν πενηντάχρονη πορεία της, μέσα από τη συμβολή του στη νέα λειτουργία του σχολείου μας ως Κέντρο Ανάδειξης της Πολιτιστικής Κληρονομιάς Ορεινών Χωριών, μιλούσε πάντα με υπερηφάνεια για την ποιότητα των ανθρώπων της περιοχής μας και την ανάγκη συνέχισης μιας πορείας, στηριγμένης στις αξίες της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας, της αγάπης για τον συνάνθρωπο. Καλόκαρδος και γενναιόδωρος, μεγαλόψυχος και αρχοντικός, ήταν ο κοινά αποδεκτός, αυτός που αναγνωριζόταν για την καλή του διάθεση, την ηρεμία του, την ευθυκρισία του και την σύνεσή του.
Δεν αξίζουν μοιρολόγια στον Χρήστο τον Κωστόπουλο. Είχε βαθιά επίγνωση του πεπερασμένου της ζωής και της ανάγκης να τη ζούμε όσο την έχουμε. Και έζησε την δική του ζωή. Αγωνίστηκε σε δύσκολες συνθήκες, πάλεψε για τον εαυτό του, την οικογένειά του, την ευρύτερη κοινότητα. Ενδιαφέρθηκε για τα κοινά, σκέφθηκε, συζήτησε, μπήκε μπροστά. Χάρηκε την παρέα, το τραγούδι, τον χορό, το γλέντι.
Του οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για τον τρόπο που έζησε μαζί μας, για αυτά που μας έμαθε, κύρια με το παράδειγμά του.
Στο Αργυρό Πηγάδι και σε όλες τις δραστηριότητες του Συνδέσμου μας θα τον νιώθουμε μαζί μας.
Στη σύζυγό του, την κυρία Ελένη, τα παιδιά του, τα αδέλφια του και όλους τους συγγενείς, ευχόμαστε δύναμη για να αντέξουν την απώλειά του.
Καλό σου ταξίδι Χρήστο.
Γιώργος Κωνσταντινίδης