Του Δημήτρη Μιχάλη-πρώην διοικητής του Νοσοκομείου Αγρινίου
Βιαιοπραγίες Εναντίον Υγειονομικών
Πρό ημερών στο Αγρίνιο, τώρα στην Κρήτη. Χθές, αύριο κάπου αλλού.
Πολυπαραγοντικό φαινόμενο, αλλά τρεις οι λύσεις
1. Οργάνωση του Συστήματος με σεβασμό στον πολίτη -ασθενή. Όλες οι προσπάθειες πάντα επικεντρώνονται στην βελτίωση της υλικοτεχνικής δομής και της στελέχωσης.
Μηδενική κεντρική πρωτοβουλία για βελτίωση -τροποποίηση λειτουργιών και ασθενοκεντρικής επανεκκίνησης του Συστήματος.
Και όσοι τοπικά το επιχειρήσουν, το μόνο που κερδίζουν, είναι η μήνη. Ποιών? Οι παροικούντες στις Ιερουσαλήμ του ΕΣΥ γνωρίζουν.
2. Παιδεία πολιτών που να εμπεδώσει την αρχή της δικαιοσύνης και όχι της αυτοδικίας.
Θέμα που μπορεί να αναλυθεί σε άρθρα επί άρθρων, αλλά στο οποίο προσωπικά δεν βλέπω να μπορούμε να ποντάρουμε για χρόνια πολλά ακόμη.
3 και άμεσα αποτελεσματικό:Θα πρέπει το αδίκημα αυτό να γίνει άμεσα ιδιώνυμο αδίκημα για λόγους που μπορούν να αναλυθούν σε πολλές επί μέρους συνιστώσες και εκφεύγουν του παρόντος.
Θα πρέπει κάποτε οι γιατροί και γενικά οι υγειονομικοί να απαιτήσουν δυναμικά την υπαγωγή της βιαιοπραγίας στα ιδιώνυμα αδικήματα.
Να κατέβουν στην ανάγκη σε απεργία διαρκείας -μετά από αυστηρές προειδοποιήσεις- έως ότου γίνει ιδιώνυμο η βιαιοπραγία σε υγειονομικό.
Για τους εφοριακούς μιά χαρά το έκαναν ιδιώνυμο.
Εμείς ας εξαπολύουμε κριτικές από τα πληκτρολόγια μας. Έτσι θέλει το σύστημα.
Να εκτονωνόμαστε και εμείς με τα πληκτρολόγια και αυτοί με τη βιαιότητα. Ιδιώνυμο όμως γιατί δεν γίνεται και γιατί το ανεχόμαστε?
Απλά επειδή είμαστε έρμαια των επιλογών μας. Των κομματικών συνδικαλιστών μας που υποστηρίζουν τα δίκαιά μας, χωρίς να πατάνε στους εργασιακούς χώρους και χωρίς να τους ακουμπά τίποτε από τα δίκαιά μας.
Και πειθήνια όργανα των πολιτικών μας πατρόνων.
Θυμάμαι ακόμη υπουργό υγείας που δικαιολογούσε τους βιαιοπραγούντες με το “έ, εκτονώνονται οι άνθρωποι”.
Ο ωχαδερφισμός, η τζάμπα μαγκιά, η λαϊκίστικη προσέγγιση των πολιτικών και οι μαχητές των πληκτρολογίων θα είναι παρόντα για πολύ ακόμη.
Και ας βαυκαλιζόμαστε με το “μένουμε Ευρώπη”.
Γι΄ αυτό στο ίδιο έργο θεατές θα είμαστε για πολλά χρόνια ακόμη.